အခ်ိန္ရရင္ဖတ္ေပါ့ ကိုကို (သစ္သု)

(၁) သြားရေတာ့မယ္ ကိုကို ..။
တကယ္ဆို ဒီလိုေ၀းကြာျခင္းမ်ိဳးဟာ အဆန္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္တုန္းကမွ တူူတူရွိခဲ့တာမွမဟုတ္တာ။ ထားပါေတာ့။ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးဟာ မိုးေလးခပ္ဖြဲဖြဲက်ေနၿပီး တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္က စာဖတ္ျပ။ တစ္ေယာက္နားမလည္တဲ့စာကို တစ္ေယာက္ကရွင္းျပေနတဲ့အခ်ိိန္ ျဖစ္ေနသင့္တာ။ အနားမွာက အေနာက္တိုင္းဆန္ဆန္မီးပံုေလးနဲ႔ မွိန္ျပျပမီးေရာင္ၾကားမွာ တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ ေမ့ေျမာေအာင္ၾကည္႔ၾက။ ၿပီးရင္ ကိုကို သက္ျပင္းရႈိက္မယ္။ မတ္တပ္ရပ္မယ္(ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲလက္ထည္႔ၿပီး) အိမ္ေရွ႔ဘက္ေလွ်ာက္သြားၿပီး စီးကရက္ဖြာမယ္။ မိုးရြာေနတာကို တူတူၾကည္႔ဖို႔လွမ္းေခၚမယ္။ ကၽြန္မက ဘာထူးဆန္းလို႔လဲ မိုးရာသီမိုးရြာတာပဲ ဆိုၿပီး၊ ၿငဴစူမယ္၊ စိတ္ေကာက္ေနျပန္ၿပီလားဆို ကိုကိုကအထဲျပန္၀င္လာမယ္။ နားရြက္ကုိဆြဲေနက်အတိုင္း ခပ္ဖြဖြဆြဲလိမ္မယ္။ သြား သြား အိမ္ျပန္ေနာက္က်မယ္ဆိုၿပီး ျပန္ပို႔ဖို႔ ျပင္ဆင္မယ္။ ကၽြန္မက ျပန္ခါနီး နႈတ္ဆက္ေနက်အတိုင္း ႏႈတ္ဆက္မယ္။

(၂) မထင္ခဲ့ဘူးေပါ့ ကိုကို ..။
ကၽြန္မတို႔ ေ၀းသြားၾကတာ။ ဘယ္သူကမွ ဘယ္သူ႔ကို ထားခဲ့တာလည္း မဟုတ္ရပါဘူး။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္လည္း အျပစ္မျမင္ခဲ့ၾကပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ သိပ္လိုက္ဖက္ညီေနလို႔မ်ား (လုိက္ဖက္ညီတယ္ဆိုတာ မရွာဘဲ ေတြ႔ခဲ့တဲ့ ထပ္တူညီမႈေတြပါ) ဘုရားသခင္က ၾကည္႔မရေတာ့လို႔ ႏွင္တံနဲ႔ တို႔လိုက္ေလသလား။ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကတစ္ေယာက္ရဲ႔ ပထမတို႔ ေနာက္ဆံုးတို႔ ဘာတို႔မ်ား ျဖစ္ခ်င္ခဲ့ၾကလား။ ႏွစ္ေယာက္လံုး မရွိခဲ့ၾကဘူး။ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဆက္ဆံေရးကို ေဘးလူေတြက ဘယ္လိုေတြလဲဆိုၿပီး အံ့ၾသေနၾကေလမလား။ လမ္းမွာေတြ႔လည္း ၿပံဳးေနႏိုင္ရမွာေပါ့။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မပူေလာင္ေစခဲ့ဘူး။ ဘာနဲ႔မွ မခ်ည္ခဲ့ၾကပါဘူး။

(၃) ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ပန္းၿခံမသြားဘူး။ ရုပ္ရွင္ရံုေမွာင္ေမွာင္လည္း မသြားဘူး။ ခ်စ္သူေတြသြားၾကတယ္ဆိုတဲ့ေနရာေတြ မေရာက္ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္မေရာ ကိုကိုပါ မာနမႀကီးၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္လိုင္းေပၚမွာကိုယ္ရပ္တယ္။ သူမ်ားလိုင္းကို ေက်ာ္မၾကည္႔ဘူး။ ကၽြန္မတို႔ဟာ အနီးကပ္ဆံုးျဖစ္ေနတဲ့ အေ၀းကလူေတြပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔အတြက္ ရင္ခုန္မႈ အထိအေတြ႔သာယာမႈ သ၀န္တိုမႈ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈ ဘာဆိုဘာမွမရွိခဲ့ပါဘူး။ ကိုကိုနဲ႔ကၽြန္မဟာ အရမ္းကို ေမွာင္မိုက္နက္ရိႈင္းတဲ့ အျဖဴေရာင္ေတြပါ။
ကၽြန္မတို႔ကို ဘာက နီးကပ္ေစလဲေတာ့မသိဘူး။ ေ၀းသြားရတာေတာ့ ကိုကိုနဲ႔ကၽြန္မ အရမ္းနီးကပ္ခဲ့လို႔ပါပဲ။
ကၽြန္မတို႔အတြက္ ဘာစာရြက္စာတမ္းမွ မလိုဘူး။ ကၽြန္မ ငိုခဲ့သလား။ ကိုကိုေရာ ငိုေနမလား။ ဒါဟာ ေနာက္ဆံုးေတြ႔ျခင္းပဲဆိုတာသိလ်က္နဲ႔ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္အတူရွိေနရဲတာ ဘာေၾကာင့္လဲ။ ကုိကုိ ၀မ္းမနည္းသလို ကၽြန္မလည္း ၀မ္းမနည္းခဲ့ဘူး။

(၄) ကၽြန္မတို႔က အစတည္းက လြတ္ေျမာက္ျခင္းနဲ ႔ခ်စ္ခဲ့ၾကေတာ့ ဒီလုိတစ္ေန႔ျဖစ္လာမယ္ဆိုတာ သိေနသလိုလုိပါပဲ။ ကၽြန္မလည္း ဘာမွမထိခိုက္သလို ကိုကုိလည္း ဘာမွမထိခိုက္ပါဘူး။ ကိုကိုကေတာ့ လက္ဆစ္ေတြအရင္ထက္ ပိုခ်ိဳးမယ္။ ေဆးလိပ္ေတြအရင္ထက္ ပိုေသာက္မယ္။ အရင္ထက္ အခန္းကိုပုိဖြမယ္။ ထမင္းေတြ ဟင္းေတြ အျပင္က၀ယ္စားမယ္။ အရင္ထက္ ေနာက္က်ေအာင္ စာေတြထိုင္ဖတ္မယ္။ အခန္းထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္မယ္။ ကၽြန္မေရာ။ ကၽြန္မ ဘာထိခိုက္လဲ။ ကၽြန္မ မသိဘူး။ ကၽြန္မက ကိုယ့္ကိုကုိယ္ထက္ ကိုကို႔ကို ပိုစိတ္၀င္စားတာကိုး။ကၽြန္မက ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း အထင္ႀကီးတယ္။ ယံုၾကည္တယ္။

(၅) ကၽြန္မကို ကိုကို သတိရတဲ့ စေနေန႔ညခ်မ္း အခ်ိန္ေရာက္ရင္ အိမ္ေရွ႔ထြက္ၿပီးေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည္႔ပါ အဲဒီမွာကၽြန္မရွိမယ္။ ကိုကို ေသာက္ေနတုန္း သတိရရင္ ၀ိုင္ခြက္ထဲကို ငံု႔ၾကည္႔ပါ၊ အဲဒီမွာကၽြန္မရွိမယ္။ စီးကရက္ဖြာတုန္း သတိရရင္မီးျခစ္ေလးကို ၾကည္႔လိုက္ပါ။ မီးေတာက္ထဲမွာ ကၽြန္မရွိမယ္။ စာအုပ္ဖတ္တုန္း သတိရရင္ စာအုပ္ကိုခ်လို႔ ကၽြန္မစာကုိလာဖတ္ပါ။ ။

(၆) ကၽြန္မသြားၿပီ ကိုကို...။
ကီေအးရို အိန္ကြန္တာရားအာသိ ! (စပိန္နစ္(ရွ))

သစ္သု
၂၀၁၀