Sunday 2 December 2012

ျဖစ္တတ္ပါတယ္ ဒါမ်ိဳးေတြ

ျဖစ္တတ္ပါတယ္ ဒါမ်ိဳးေတြ


       သက္သာတယ္၊ ကုသမႈက ထိေရာက္တယ္ လို႕ ဆိုေနျပီး ဟိုတစ္ေန႕က ေဆးရုံသြားေတာ့ ေရာဂါပိုးက ေသြးထဲမွာ စစခ်င္းတုန္းက ေတြ႕ခဲ့တဲ့ (၁.၆) သန္းထက္ေတာင္ ပိုေနတယ္လို႕ ေျပာလာေတာ့ ရုတ္ကနဲ ေဒါသထြက္သြားမိတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ေလးပတ္ေျမာက္ ေဆးစစ္အျပီးမွာ ၁.၃ သန္းအထိ က်လာတယ္လို႕ ဝမ္းသာအားရေျပာတယ္၊ ရွစ္ပတ္ေျမာက္ ေဆးစစ္အျပီးမွာ ၁.၆ သန္းေက်ာ္အထိ ျပန္တိုးလာတယ္လို႕ ေျပာတယ္။ "ဘာေတြလဲ .." လို႕ စဥ္းစားရင္း (ကြၽန္ေတာ့္)စိတ္ဓာတ္ဟာ ေအာက္ကို ေလွ်ာဆင္းလို႕ လာေနတယ္။ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ "ဘယ္လို ျဖစ္ရတာပါလိမ့္ .." ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ဆရာဝန္ၾကီး အပါအဝင္ တာဝန္ရွိသူအားလုံး ေခါင္းတခါခါ၊ လည္တျပင္ျပင္နဲ႕ ဝိုင္းျပီး စဥ္းစားေနၾကတာကို ျမင္ေပမယ့္ " ေအာ္ပေရးရွင္း လုပ္ရင္ ပိုေကာင္းမလား  .." ဆိုတဲ့ သူတို႕ခ်င္း တီးတိုးေဆြးေႏြးသံက ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာတည့္တည့္ကို ေရခဲဓားနဲ႕ လာျပီး ခ်ိန္ထားေနသလိုၾကီး ခံစားရတယ္။

      အဲဒီေန႕က ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာ "ဟာ .. ကိြဳင္ပဲ" ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းစကားကလြဲျပီး တျခား ဘာမွ မရွိခဲ့ႏိုင္ဘူး။ တစ္စုံတစ္ေယာက္ ဒါမွမဟုတ္ တစ္စုံတစ္ခု အေပၚ အျပစ္ေတြကို လြဲခ်လိုက္လို႕ရလွ်င္ ငါ့ စိတ္ထဲမွာ သက္သာသြားႏိုင္တယ္လို႕ တစ္ခါတစ္ရံ ေတြးမိေသးတယ္။ ဆရာဝန္ၾကီးရဲ့ အခန္းထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဘာမွကို မစဥ္းစားႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနခဲ့ျပီး ျပဳတင္းေပါက္ကေန တဆင့္ ေအာက္က ျဖတ္ေမာင္းသြားတဲ့ ကားေတြကိုပဲ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိ လိုက္ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိဳ႕ရဲ့ မ်က္ႏွာေတြကို ျမင္ေယာင္မိတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ အိမ္က အေဖ၊ အေမ နဲ႕ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြအေၾကာင္း စဥ္းစားေနမိတယ္။

      ေလးနာရီေက်ာ္ ၾကာအျပီးမွာ ဆရာဝန္ၾကီးက သူတို႕ရဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ မွားယြင္းေနတာပဲ ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ မွားယြင္းေနတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို ၾကည့္မိေနတာပဲ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ လို႕ ရဲရဲဝံ႕ဝံ႕ၾကီး ေျပာခ်လိုက္ေတာ့မွ လူဟာ "ဟူး .." ကနဲ အပူေတြ ထြက္သြားျပီး အသက္ ျပန္ဝင္လာသလို ခံစားရေတာ့တယ္။ "ေတာ္ေသးတာေပါ့ ေဒၚေအးသာေက်ာ့တို႕ရယ္ .." လို႕ေတာင္ စိတ္ထဲက ရြတ္လိုက္မိေသးသလို။ တျခား ဆရာဝန္ေတြ၊ သူနာျပဳေတြလည္း အခုမွ ျပန္ျပီး ျပဳံးျပဳံးရႊင္ရႊင္နဲ႕ ျပန္ျဖစ္လာၾကတယ္။ ေနာက္အပတ္ ျပန္လာဖို႕ ေျပာတဲ့ အခါက်ေတာ့ "ဟုတ္ကဲ့ ဆရာ၊ စိတ္ခ် လာမွာပါ .." လို႕ အားရွိပါးရွိ ျပန္ေျပာမိတယ္။ ျပီးေတာ့ "မေနာက္ပါနဲ႕ ကိုေဒတာ အခ်က္အလက္တို႕ရယ္ .." လို႕လည္း စိတ္ထဲကေန ရြတ္မိေသးတယ္။

      စုစုေပါင္း ငါးနာရီေလာက္ စိတ္ပင္ပန္း လူပင္ပန္းခဲ့တာေတြအတြက္ လမ္းေထာင့္က မက္ေဒၚနယ္မွာ အျပင္းေျပ မုန္႕ဝင္စားလိုက္တယ္။ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ စားျပီးလည္း အန္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိေနတာေၾကာင့္လည္း ပါပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဒီ တမနက္လုံး စိတ္ပ်က္၊ လက္ပ်က္၊ ေသြးပ်က္ ခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္း ကိုဝင္းမင္းနဲ႕ ဖုန္းေျပာတဲ့ အခါက်ေတာ့ လူက ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႕ ဟာသတစ္ပုဒ္လိုကို ျဖစ္လို႕။

ခ်မ္းညီခ်ိဳ
၀၂ - ၁၂ - ၂၀၁၂



Saturday 1 December 2012

ရည္းစားေဟာင္း အေတြ႕အၾကဳံ


ရည္းစားေဟာင္း အေတြ႕အၾကဳံ


      တစ္ခါတစ္ေလ တကယ့္ကို ထြက္မွျဖစ္မွာမို႕ အျပင္ကို ထြက္ရတိုင္း သြားရာလမ္းမွာ မထင္မွတ္ပဲ ရည္းစားအေဟာင္းနဲ႕ ျပန္ဆုံေနခဲ့တာ မေန႕ကနဲ႕ဆို ႏွစ္ေခါက္တိတိ ရွိေနျပီ။ ကံၾကမၼာက အတိတ္ေဟာင္းဘက္ဆီကို ျပန္ျပီး ေခၚငင္ယူသြားခ်င္တာလား။ တမင္တကာ မခ်ိန္းထားပဲနဲ႕ ဆုံေတြဖို႕ ခဲယဥ္းလွတဲ့ ဒီလို ျမိဳ႕ၾကီးတစ္ျမိဳ႕ထဲမွာ ေရွ႕တည့္တည့္က ေလွ်ာက္လာျခင္းေတြ၊ မီးပိြဳင့္တစ္ခုတည္းမွာ လမ္းကူးဖို႕ ေစာင့္ေနရျခင္းေတြဟာ ကံၾကမၼာရဲ့လက္ခ်က္ မကင္းဘူးလို႕ တစ္ခါတစ္ေလ ကြၽန္ေတာ္ စဥ္းစားမိတယ္။ ကံၾကမၼာနဲ႕ အေစးမကပ္လွတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ျပဳံးျပျခင္းေတြ၊ ႏွုတ္ဆက္ျခင္းေတြ မရွိခဲ့တာကိုလည္း သူမ နားလည္ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႕ ကြၽန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ "ဒိုးရေတာ့မယ္ အခ်စ္ေရ .. ႏွုတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္" ဆိုတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးမွာ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕အတူ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ဆြဲခ်မသြားခ်င္တာ ကြၽန္ေတာ့္ဆႏၵပါ။

      ဒါကို နားလည္ႏိုင္မွာပါ။ ရင္ခုန္လား မခုန္လား မသိခဲ့ေပမယ့္ စိတ္မလႈပ္ရွားဘူးလားလို႕ ေမးလွ်င္ေတာ့ အမွန္အတိုင္း လႈပ္ရွားပါတယ္လို႕ေတာ့ ေျဖရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာ ဘာေတြျဖစ္မွန္းကို မသိလို႕ လႈပ္ရွားပါတယ္လို႕ပဲ ျခဳံျပီး ေျဖရတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အမွန္တကယ္ေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး မိတ္ေဆြေဟာင္းတစ္ေယာက္ကို ႏွုတ္ဆက္သလိုမ်ိဳး ႏွုတ္ဆက္လိုက္ခ်င္ပါတယ္။ "နင္ ေနေကာင္းလား ေအးေဆးပဲလား .." ေပါ့။ ဒါေပမယ့္လည္း ေျပာမထြက္ခဲ့ဘူး။ စိတ္ထဲမွာ ဝမ္းနည္းသလိုမ်ိဳးၾကီး ခံစားေနရတယ္လို႕ ထင္တယ္။ ဘာကို ဘာ့အတြက္ ဝမ္းနည္းသလဲ ဆိုတာကိုလည္း ေျပာမျပႏိုင္ျပန္ဘူး။ ကိုယ့္အတြက္ ကုန္ခဲ့ရတဲ့ သူ႕ရဲ့ တန္ဖိုးရွိအခ်ိန္ေတြအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတာလား၊ ကိုယ္နဲ႕ ရွိေနစဥ္မွာ သူခံခဲ့ရတဲ့ ဒုကၡေတြအတြက္ ဝမ္းနည္းမိတာလား။ ဘာကိုမွ ေရေရလည္လည္ မေတြးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒီလိုပဲ ရပ္ၾကည့္ေနခဲ့မိတယ္။

      တကယ္ေတာ့ အေဝးကေနပဲ ရပ္ၾကည့္ေနခဲ့မိတာပါ။ သူမမ်က္ႏွာကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ မၾကည့္ရဲခဲ့ဘူး။ သူမရဲ့ မ်က္လုံးေတြကေန ထြက္က်လာမယ့္ စကားေတြ၊ ႏွုတ္ခမ္းဖ်ားကေန ထြက္ေပၚလာမယ့္ စကားေတြ အကုန္လုံးကို ကြၽန္ေတာ္ မၾကားရဲခဲ့တာ အမွန္ပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ျပဳံးျပျခင္း၊ ႏွုတ္ဆက္ျခင္းေတြ မရွိခဲ့တာကို ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကေနတဆင့္ သူမ သိနားလည္ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ ၾကာလာခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြနဲ႕အမွ် စိတ္ေနစိတ္ထားနဲ႕ ခံစားမႈေတြလည္း လိုက္ျပီး ရင့္က်က္ခဲ့လိမ့္မယ္လို႕ ထင္ထားမိတာ လက္ေတြ႕မွာက်ေတာ့ လြဲေခ်ာ္ေနသလို ျဖစ္ေနပါလား။ အဲသလိုနဲ႕ မ်က္ႏွာကို လႊဲ လမ္းကို ခြဲခဲ့မိတယ္။

      ဒီလို ျဖစ္သြားတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ျပီး သူမ ရယ္ေနမယ္ဆိုရင္လည္း ဝမ္းသာပါတယ္။ ဘာမွ မေျပာႏိုင္ပဲ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႕ ေငးၾကည့္ျပီး ထြက္သြားတဲ့ ရည္းစားအေဟာင္းကို ၾကည့္ျပီး ေအာင္ႏိုင္သူတစ္ေယာက္လို သူမ ရယ္ေမာခ်င္ ရယ္ေမာေနလိမ့္မယ္။ (ဒါ့အတြက္ ေက်နပ္ပါတယ္)။ သူမသာ သတိထားျပီး ၾကည့္မိခဲ့လွ်င္ ကြၽန္ေတာ့္ပခုံးေပၚက လြယ္ထားတဲ့ သူမ ဝယ္ေပးခဲ့တဲ့ လြယ္အိတ္အေဟာင္းေလးကိုလည္း ျမင္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလြယ္အိတ္ေၾကာင့္ပဲ သူမကို ဒီတစ္ေခါက္ ႏွုတ္မဆက္မိျပန္တာလားလို႕ ကြၽန္ေတာ္ ေတြးမိပါေသးတယ္။ အဲဒီေန႕ကလည္း တကယ့္ကို တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ သူမ ဝယ္ေပးခဲ့တဲ့ အဲဒီ လြယ္အိတ္ကိုမွ လြယ္ျပီး အျပင္ကို ထြက္မိတဲ့ ကြၽန္ေတာ္။ ဒါေတြဟာ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘာျဖစ္လို႕ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ လာျဖစ္ေနတာပါလိမ့္။

      ရည္းစားအေဟာင္းနဲ႕ တစ္ခါမွ ျပန္မဆုံဖူးတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ရည္းစားအေဟာင္းနဲ႕ ျပန္ဆုံလွ်င္ ဘယ္လို ေနမယ္၊ ဘာကို ေျပာမယ္ ဆိုတဲ့ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈ လုံးဝ မရွိခဲ့ဘူး။ အဲဒီအတြက္ေၾကာင့္ပဲ ဘာမွ မေျပာႏိုင္၊ လွည့္ထြက္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြ လုပ္ခဲ့မိတယ္လို႕ ထင္တယ္။ တကယ္ဆိုရင္ သူ႕ဘဝ အသစ္နဲ႕ သူ၊ သူ႕အခ်စ္သစ္နဲ႕ သူ၊ သူ႕မိသားစုနဲ႕ သူ ေအာင္ျမင္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာကို ဝမ္းသာမိတဲ့အေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္ ထုတ္ေျပာခဲ့သင့္ပါတယ္။ အခုလို အခ်ိန္က်မွ ဒီလို တကယ္ဆိုရင္ ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳး ေတြးလာႏိုင္တာပါ။ တကယ္ နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ ဆုံေနရတုန္းကေတာ့ တစ္ခြန္းမွေတာင္ ဟႏိုင္ခဲ့တာမဟုတ္။ အမွန္တကယ္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ ဘဝတစ္ခုမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ သူမကို အရင္ကအေပါင္းအသင္းေတြကတဆင့္ ျမင္မိ ၾကားမိတိုင္း ဝမ္းသာစိတ္ ျဖစ္မိတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း သူမကို ကြၽန္ေတာ္ ေျပာခဲ့သင့္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဘဝကို စက္ရုပ္တစ္ရုပ္လို ျဖတ္သန္းသြားရတာ မၾကိဳက္ေပမယ့္လည္း လူအမ်ားစုအတိုင္း စက္ရုပ္လို ျဖတ္သန္းမွ ေအာင္ျမင္ေပ်ာ္ရႊင္ေနရတဲ့ သူမကို ျမင္မိျပန္ေတာ့လည္း ကြၽန္ေတာ္ ဝမ္းသာတာပါပဲ။ ဒါကို အခ်စ္လို႕ ေခၚမယ္ဆိုရင္လည္း ေခၚေပါ့ေလ။

      တကယ္ေတာ့ ဒီအရြယ္နဲ႕ ဒီအခ်ိန္မွာ ေမတၱာလို႕ ေျပာင္းေခၚလွ်င္ ပိုေကာင္းမယ္လို႕ ထင္မိတယ္။ အခ်စ္ဆိုတဲ့ စိတ္ခံစားမႈ ရွိသလား၊ မရွိသလား မသိေတာ့ေပမယ့္ သူမ ေအာင္ျမင္ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာကို ျမင္တိုင္း ဝမ္းသာမိတဲ့ စိတ္ကေတာ့ ရွိေနဆဲပါပဲ။


ခ်မ္းညီခ်ိဳ
၀၁ - ၁၂ - ၂၀၁၂


Thursday 29 November 2012

ရႊတ္ခဲ့ဖတ္ခဲ့သည္ ရွိေသာ္ .. မရႊတ္ခင္၊ မဖတ္ခင္မွာ

 ရႊတ္ခဲ့ဖတ္ခဲ့သည္ ရွိေသာ္ .. မရႊတ္ခင္၊ မဖတ္ခင္မွာ


      ဘုရား .. ဘုရား ကိုေတာင္ က်ယ္က်ယ္ဟျပီး မတရဲဘူး၊ အန္မွာစိုးလို႕ လို႕ ေျပာရမတတ္ေအာင္ပဲ သုံးေလးရက္ဆက္တိုက္ ရွိရွိသမွ် အန္ထြက္ခဲ့ရေတာ့ 'ဒီဒဏ္ကို ခံႏိုင္ပါတယ္ေလ ..' ဆိုတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ့ အရင္က ယုံၾကည္ခ်က္ေလး ဘယ္နားက်ေပ်ာက္လို႕ သြားမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ ဒီထိုးေဆးေတြ၊ ေသာက္ေဆးေတြကိုလည္း နားမလည္ႏိုင္ ျဖစ္မိတယ္။ သူတို႕နဲ႕ အသားတက်ျဖစ္လာျပီ၊ အဆင္ေျပလာျပီလို႕ ထင္ျပီး ဝမ္းသာေနခဲ့မိတာလည္း အခုေတာ့ ေလထဲ လြင့္လို႕ သြားျပန္တာပါပဲ။ ေျခာက္ရက္၊ ခုနစ္ရက္ေလာက္ ေနမေကာင္းျဖစ္ရတာဟာ စိတ္ဓာတ္ကိုလည္း ေတာ္ေတာ္ထိခိုက္ေစတယ္လို႕ ထင္တယ္။

      က်ိန္းေသေပါက္ ထိခိုက္မွာပါ။ လူဟာ ေဝဒနာ ခံစားေနရခ်ိန္မွာ ေကာင္းတဲ့အေတြး၊ ေပ်ာ္စရာအေတြး နဲ႕ ကုသိုလ္ျဖစ္ေစတဲ့အေတြးေတြကို ဘယ္မွာလာျပီး ေတြးႏိုင္ စဥ္းစားႏိုင္မွာတုန္း။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အဲလိုပါပဲ။ ပိုဆိုးတာက မေကာင္းတဲ့အေတြးေတြပါ ေခါင္းထဲကို ေရာက္ေရာက္လာတာ။ ဘာကိုမွန္းမသိ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ခ်င္တဲ့ အေတြးေတြ၊ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိ ေဒါသထြက္ေနတဲ့ အေတြးေတြ မယ္မယ္ရရ အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိပဲ ေခါင္းထဲကို ေရာက္ေရာက္လာၾကတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္၊ ဘာမွမျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူးေလ ဆိုျပီး ဘယ္သူ႕ကိုမွန္းမသိ အရွုံးေတြလည္း ေပးေနခဲ့မိေသးတယ္။ ကိုယ္က မက်န္းမာေတာ့ စိတ္နဲ႕အေတြးေတြပါ လိုက္ျပီး မက်န္းမာသလို ျဖစ္ကုန္ျပီနဲ႕တူတယ္။ ခုခ်ိန္ မွန္ထဲ သြားၾကည့္လိုက္လွ်င္ ခိုရုပ္ ထြက္ေနေလာက္ျပီ။ ခိုကေတာင္ အရွုံးေပးရေလာက္ေအာင္ကို ညည္းမိေနတဲ့ ဘဝေရာက္ေနျပီ။

      ဒီလို ဘဝမွာ ဒီလိုပဲ ျငိမ္ေနလို႕ေတာ့ လုံးဝ မျဖစ္ဘူး။ ေနမေကာင္းလို႕ ေဆးခန္း မသြားႏိုင္လွ်င္ ေဆးခန္းကို ကိုယ့္ဆီလာဖို႕ လုပ္ရမယ္။ မနက္ျဖန္ ထျပီး ေဆးရုံကို သြားႏိုင္လွ်င္ သြား၊ မသြားႏိုင္လွ်င္ ေဆးရုံက ကားကို လာေခၚခိုင္းရမယ္လို႕ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားထားလိုက္တယ္။ ဒီေလာက္ၾကီး ေနမေကာင္းျဖစ္တာ သိပ္ေတာ့ အထာမက်ဘူးလို႕ ကြၽန္ေတာ္ ထင္မိတယ္။ စာေရးစာဖတ္ လုပ္ဖို႕ မေျပာနဲ႕၊ ကြန္ျပဳတာသုံးဖို႕ မေျပာနဲ႕ အိပ္ရာထဲက လူကိုေတာင္ အျပင္ေရာက္ေအာင္ ထြက္မလာႏိုင္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕ ဘာျဖစ္မွန္း ကြၽန္ေတာ္လည္း မသိဘူး။

      အခုလို ညသန္းေခါင္ေက်ာ္က်မွ ေခါင္းနည္းနည္း ထူလာႏိုင္တယ္။ မ်က္လုံး ဖြင့္ႏိုင္၊ ကြန္ျပဳတာကိုလည္း ခလုတ္ဖြင့္ႏိုင္ ျဖစ္လာတယ္။

      အဲလို လူလည္း မ်က္လုံးဖြင့္ႏိုင္၊ ကြန္ျပဳတာလည္း ဖြင့္ႏိုင္ ျဖစ္လာခ်ိန္မွာ ပထမဦးဆုံး လုပ္ခ်င္တာကေတာ့ စာတစ္ပုဒ္ေလာက္ ေရးထားခဲ့ခ်င္တာပါပဲ။ အကယ္၍မ်ား အခန္႕မသင့္လို႕ "ရႊတ္ .." ကနဲ အသက္ကေလးမ်ား ထြက္သြားခဲ့သည္ရွိေသာ္၊ "ဖတ္ .." ကနဲ လိပ္ျပာကေလးမ်ား လြင့္သြားခဲ့သည္ရွိေသာ္ "အားလုံးကို သတိရပါတယ္ .." လို႕ မရႊတ္ခင္၊ မဖတ္ခင္မွာ ေျပာသြားခ်င္တာပါ။


       ေထြေထြထူးထူးရယ္လို႕လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ 

       ဒီလိုပဲ၊  သတိရေၾကာင္း သာေၾကာင္း မာေၾကာင္းနဲ႕ နာေၾကာင္း ေပါ့။     ။

ခ်မ္းညီခ်ိဳ
၂၉ - ၁၁ - ၂၀၁၂






   
     

Wednesday 21 November 2012

သူတို႕ကလည္း ခ်စ္တယ္ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ခ်စ္တယ္

 သူတို႕ကလည္း ခ်စ္တယ္ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ခ်စ္တယ္

     
      ဒီေန႕ အိပ္ရာႏိုး၊ မ်က္စိႏွစ္လုံး ဖြင့္လိုက္ကတည္းက ေဖ နဲ႕ ေမ့ကို သတိေတြရေနမိတာဟာ မေန႕ညက မအိပ္ခင္မွာ သူတို႕အေၾကာင္းေတြကို စဥ္းစားေနျပီးမွ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့လို႕လားေတာ့ မသိဘူး။

      "တျခားဟာေတြကို ေခါင္းထဲ ထည့္မေနနဲ႕ဦး၊ က်န္းမာေရးက အေရးၾကီးတယ္၊ က်န္းမာေရးကို အရင္ ဂ႐ုစိုက္ျပီး လုပ္လိုက္ ... သိလား .. သား။"

      မာမီ့ေမြးေန႕ ဖုန္းလွမ္းဆက္တုန္းက ေဖၾကီးရဲ့ ေသေသခ်ာခ်ာ မွာလိုက္တဲ့ စကား။ ဟုတ္တယ္၊ ေဖၾကီးလို အျမဲတမ္း မိုးလင္းကေန မိုးခ်ဳပ္အထိ အလုပ္ေတြ အျမဲၾကိဳးစားျပီး လုပ္ေနမိခဲ့ရင္ ကြၽန္ေတာ္မွာ့လည္း က်န္းမာေရးက ေကာင္းေနေလာက္တယ္လို႕  ေတြးလိုက္မိတယ္။

       ခန္းဆီးကို ဆြဲမဖြင့္ျဖစ္ေသးေပမယ့္ မျပင္မွာ မိုးေတြ ဖြဲက်ေနတယ္၊ အေရာင္ေတြက ေမွာင္ေမွာင္နဲ႕ မိႈင္းက်လို႕ ေနတယ္ ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ ရိပ္မိေနပါတယ္။ ျပဳတင္းမွန္ကို လာလာတိုးပက္ျပီး လႊင့္စင္လို႕ထြက္ခြါသြားရတဲ့ မိုးစက္ေတြရဲ့ ေအာ္သံတစ္ခ်ိဳ႕ကိုေတာင္ ၾကားမိသလိုပဲ။ အလို တူခ်င္မွ တူေပမယ့္ အားမတန္တဲ့ အဆုံး အရွုံးေပးလိုက္ရပုံမ်ိဳးနဲ႕ သစ္ပင္ေတြဟာ ေလၾကမ္းၾကီးေတြေနာက္ လိုက္ျပီး ယိမ္းလို႕ေနၾကရတာကိုလည္း ျမင္ရမယ္၊ သစ္တစ္ပင္ေကာင္း ငွက္တစ္ေသာင္းနားလို႕ ရတယ္ဆိုတဲ့အတြက္ ငွက္တစ္ေကာင္မွ မရွိတဲ့ ေဟာဒီဝန္းက်င္မွာ သစ္ပင္ေတြ အားလုံးဟာ မိုးစက္နဲ႕ ေလေအာက္မွာ ရွက္ျပီး ေခါင္းကို ငုံ႕သွ်ိဳးလို႕ ေနေနၾကရမယ္ ဆိုတာေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ရိပ္မိေနပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ ခန္းဆီးကို ဆြဲဖြင့္လိုက္မယ့္လက္ေတြဟာ ေလထဲမွာ ရပ္တန္႕လို႕ေနတယ္။
    
      မာမီ့ေမြးေန႕တုန္းက ဖုန္းကို ပထမဦးဆုံး လာကိုင္တဲ့ မမအိက "ဟဲ့! ေမာင္ခ်မ္းရဲ့ .. စားခ်င္ခ်င္ မစားခ်င္ခ်င္ အတင္းသာ အစားကို ဝင္ေအာင္ စား၊ သိလား။ ဒါမွ ဒီဟာက ကုလို႕ ရမွာ။ အဲလို စားရင္း စားရင္းနဲ႕ မင္းအစ္ကို ကိုတင္ေမာင္ထြန္းလည္း အခု ဝိတ္ျပန္ေလွ်ာ့လို႕ေတာင္ မရေတာ့ဘူး၊ ဟီ ဟိ .. တဲ့ ။"  နဂိုကတည္းကမွ အစားအေသာက္စားဖို႕ ပ်င္းတာ အခံရွိတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဒီ ေဆးေတြေၾကာင့္  ပိုျပီး အစားမစားႏိုင္ျဖစ္မွာကို စိုးရိမ္ၾကရွာတယ္ ထင္ပါတယ္။

       ျမန္မာျပည္ ျပန္လာျပီးေတာ့ မိသားစုနဲ႕ အိမ္မွာေနျပီး ေဆးကုတာကို မခံပဲ၊ ဒီအဂၤလန္မွာလည္း ဘယ္သူနဲ႕မွ တြဲမေနပဲ တစ္ေယာက္တည္းေနျပီး ေဆးကုတာကို လုပ္မယ္လို႕ ေသခ်ာၾကီး ဆုံးျဖတ္လိုက္ျပီဆိုေတာ့ ရန္ကုန္ ျပန္လာဖို႕ကိစၥကို ထပ္ မေျပာေလေတာ့ဘူး။ သူတို႕ကလည္း ခ်စ္တယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ခ်စ္တယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ပါပဲ။ "ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၏ မွန္ကူကြက္မ်ား" ဆိုတဲ့ စကားလုံး (စီးရီးတစ္ခုရဲ့ ေခါင္းစဥ္) ကို ျပန္ျပီးသတိရမိတယ္။

      မာမီက ဒီတစ္ေခါက္ သူ႕ရဲ့ လက္ရာေတြက နည္းနည္း စပ္သလို ျဖစ္သြားတဲ့ အတြက္ ေနာက္တစ္ေခါက္က်ရင္ အစပ္ေလွ်ာ့ဖို႕ နဲ႕ ငါးေၾကာ္တို႕ ဒါမွမဟုတ္ ငါးပိေကာင္ေၾကာ္တို႕ လုပ္ရင္ ေကာင္းမလားလို႕ ေမးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ၾကဳံတုန္း "မာမီ .. ငါးကေလးအိုးကပ္တို႕ ဘာတို႕ စားရလွ်င္ ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းမလား မသိဘူး၊ သိလား " ဆိုျပီး အၾကံေပးသလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႕ အေမ့ကို ကပ္ခြၽဲလိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ မာမီက လက္ဘက္ေျခာက္ေတြ လြဲသြားတဲ့ကိစၥကို စိတ္ညစ္ေနတာပါ။ ကြၽန္ေတာ္က ေရေႏြးေသာက္တဲ့ လက္ဘက္ေျခာက္ လိုခ်င္တာကို ဆိုင္ေတြမွာ လက္ဘက္ရည္ေဖ်ာ္ေရာင္းတဲ့ လက္ဘက္ေျခာက္အခ်ိဳမႈန္႕ေတြနဲ႕ မွားျပီး ထည့္ေပးလိုက္မိလို႕ တဗ်စ္ေတာက္ေတာက္။
    
      ေမြးေန႕ မုန္႕ဟင္းခါးအေၾကာင္း ေမးေတာ့ "ဪ .. သားရယ္ ေမြးေန႕အထိေတာင္ မေစာင့္ႏိုင္လို႕ မေန႕ကတည္းက တစ္ရက္ၾကိဳျပီးေတာင္ ခ်က္စားလိုက္ျပီ .." တဲ့။ မာမီ့လက္ရာ မုန္႕ဟင္းခါးကို မစားရတာ ၾကာလွေနျပီ။ ခုခ်ိန္ထိ မုန္႕ဟင္းခါးဆိုရင္ မာမီ့လက္ရာကပဲ အေကာင္းဆုံးလို႕ ထင္ေနတုန္း။ ဒါကို ေျပာလိုက္လွ်င္ "သားရယ္ .. အဲဒါေၾကာင့္ ဒီကို ျပန္လာပါလို႕ ေျပာတာေပါ့" လို႕ပဲ ထပ္ေျပာေလမလား မသိ။ 

      
      ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၏ မွန္ကူကြက္မ်ားမွာ ကိုယ့္ကိုခ်စ္တဲ့ မိဘေတြကလည္း ကိုယ္ေနမေကာင္းတဲ့အတြက္ သူတို႕ဆီပဲ ျပန္လာျပီး သူတို႕ ျပဳစုတာကို ခံေစခ်င္တယ္၊ ကိုယ္ကလည္း ေနမေကာင္းတဲ့အတြက္ သူတို႕ဆီျပန္ျပီး လူမမာအျဖစ္နဲ႕ ေနရင္း သူတို႕ကို ဒုကၡ မေပးခ်င္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ သူတို႕ကလည္း ခ်စ္တယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ခ်စ္တယ္ ဆိုတာ၊ အဲဒါ။

      ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အလကားကုသခြင့္ ရွိေနတဲ့ ဒီအဂၤလန္မွာေနျပီး ေဆးကုတာက ပိုျပီး ေကာင္းတယ္ဆိုတာကို ဟိုတစ္ေန႕က ကိုဝင္းမင္းနဲ႕ ဖုန္းေျပာတုန္းက ေျပာျဖစ္ေသးတယ္။ ကုန္က်စရိတ္တင္ မဟုတ္ပဲ ေဆးဝါးေတြရဲ့ အရည္အေသြးက အစ ပိုျပီး စိတ္ခ်ရတယ္ ဆိုတာေတြလည္း ပါတာေပါ့ေလ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဒီမွာ တစ္ေယာက္တည္းေနရတာက ဒီေလာက္ အေရးမၾကီးပါဘူး၊ ဒီဒုကၡက ေသးေသးေလးပါလို႕ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ျမန္မာျပည္သားေတြပီပီ ကိုယ့္ျမန္မာျပည္မွာ ေနရတာကိုေတာ့ ပိုျပီး သေဘာက်တာ က်ိန္းေသတာေပါ့။ သူတို႕၊ ကိုယ္တို႕ေတြက ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာပဲ ေခါင္းခ်ခ်င္စိတ္ကေလးက သြားတူေနျပန္ေသးတယ္။

     ဒီေန႕ အိပ္ရာႏိုးကတည္းက ေဖၾကီး နဲ႕ မာမီ့့အေၾကာင္း ထိုင္စဥ္းစားေနမိတာ ပုံမွန္ ကိုက္ေနက် ေခါင္းေတာင္ မကိုက္ပဲ ေနပါလားဆိုတာကို အခုမွ သတိထားမိတယ္။ အိပ္ရာႏိုးလာတိုင္း အျမဲတမ္း ေခါင္းရဲ့ ညာဘက္အျခမ္းက ကိုက္ကိုက္ေနက်ေလ။ ဒီေနေတာ့ အိပ္ရာႏိုးျပီး ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႕ ဒီစာတိုကို ထိုင္ေရးေန၊ ထိုင္ေတြးေနရင္း ေခါင္းမကိုက္ျဖစ္ဘူး။ ဪ! .. မိဘေမတၱာ ဆိုတာ ဒီေလာက္အထိ စြမ္းပကားၾကီးမားပါကလား။     ။

ခ်မ္းညီခ်ိဳ
၂၁ - ၁၁ - ၂၀၁၂  



 




Sunday 18 November 2012

စကၠဴေလယာဥ္ပ်ံေလးလို ဝဲခ်င္ရာ ဝဲခဲ့မိတယ္လို႕


စကၠဴေလယာဥ္ပ်ံေလးလို ဝဲခ်င္ရာ ဝဲခဲ့မိတယ္လို႕ 


     ညက အိပ္လို႕ မရခဲ့တဲ့အတြက္ အခုမနက္မွာ လူက အိပ္ရာထဲကေန မထြက္ခ်င္လွဘူး။ (အခုမနက္အစား အခုေန႕လယ္လို႕ ေျပာင္းျပီး ေျပာရင္ ပိုမွန္မယ္ ထင္တယ္)။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၁၃း၀၀ နာရီနားမွာ လက္တံေတြက ဝဲေနတယ္။ အျပင္မွာ ရာသီဥတုက ဘယ္လိုလဲ သိခ်င္လာတာနဲ႕ ခန္းဆီးကို မရဲတရဲ ဆြဲဖြင့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ မဆိုးပါဘူး၊ လင္းလင္းခ်င္းခ်င္းေတာ့ ရွိသားပဲ။

      အျမဲတမ္း ကိုက္ေနက်ျဖစ္တဲ့ ဒီဦးေခါင္းၾကီးကို ေခါင္းအုံးေပၚကေန ဆြဲမလိုက္တယ္။ ေျခေထာက္ေတြကို ေစာင္ျခဳံထဲကေန တေျဖးေျဖးခ်င္း ဆြဲထုတ္ေနတုန္းမွာ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ဖို႕ ႏြားႏို႕ ကုန္ေနတယ္ ဆိုတာကို ရိပ္ကနဲ သတိရမိလိုက္တယ္။ ဒီေန႕ေတာ့  သီရိေဂ်ေမာင္ေမာင္ (ဘလက္ေကာ္ဖီ) နဲ႕ပဲ ႏွစ္ပါးသြားရေတာ့မယ္ဆိုတာ က်ိန္းေသသြားေပါ့။

      အစာနဲ႕ တြဲေသာက္ပါလို႕ မွာထားတဲ့ ေဆးငါးလုံးကို ဒီအတိုင္းပဲ ေရနဲ႕ ေရာေသာက္ပစ္လိုက္ရင္း ကိုက္ေနတဲ့ ေခါင္းအတြက္ပါ ပါရာစီတေမာႏွစ္လုံးကို ရက္ရက္ေရာေရာၾကီး တြဲေသာက္ခ်ပစ္လိုက္တယ္။ ဒီေလာက္ ဖ်ားခ်င္နာခ်င္ ေနမေကာင္းခ်င္ေနတာ ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့လို႕ မထင္မွတ္ပဲ ရြတ္မိလိုက္တယ္။ စိန္ေခၚရင္ တိမ္ေပၚအထိ လိုက္မယ္ဆိုတဲ့ အထာမ်ိဳး။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ကိုယ္ နဲ႕ ဒီေရာဂါ ေဝဒနာေတြနဲ႕ ထိပ္တိုက္ စီးခ်င္းထိုးၾကေတာ့မလိုလို ျပင္ဆင္ထားလိုက္မိတယ္လို႕ ကိုယ့့္ကိုကိုယ္ ထင္မိတယ္။ ဖ်ားစမ္း! ဘယ္ေလာက္ ဖ်ားမလဲ! ၾကည့္ၾကေသးတာေပါ့လို အထာေပါ့။

     ၾကာသပေတးေန႕က ထိုးေဆး ထိုးရေတာ့ ေသာၾကာ နဲ႕ စေန ႏွစ္ရက္မွာ စာတိုေလး တစ္ေစာင္ေလာက္ပဲ ေရးလိုက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကို လူက ေမွာက္ေနခဲ့တာ။ ကြန္ျပဳတာသုံးမယ္ ဆိုျပီး ဒီစကရင္ၾကီးေရွ႕ ေရာက္လာရင္ လူက အန္ခ်င္သလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႕ ျဖစ္ျဖစ္လာလို႕ ျပန္လွဲေနမိတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ အသုံးတည့္လွ်င္ တည့္ႏိုင္တယ္လို႕ ထင္မိတဲ့အတြက္ နာရီဝက္ေလာက္ ေအာက္ဆင္းျပီး လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့မိေသးတယ္။ အျပင္ထြက္လွ်င္ ကိုယ္ပူရွိန္က ပိုတက္လာတယ္လို႕ ထင္မိတဲ့အတြက္ အိမ္ထဲကို ျပန္ျပန္ဝင္လာမိတယ္။

      ဆိုင္တယ္ မဆိုင္တယ္ မသိဘူး။ ဆရာျငိမ္းေအးအိမ္ရဲ့ စာေတြ ဖတ္ခ်င္လာမိတယ္။ အဲသလိုနဲ႕ ျဖစ္စဥ္က မသုံးေတာ့ပဲ ပစ္ထားတဲ့ ေဖ့စ္ဘုဒ္ထဲ ျပန္ဝင္ဖို႕ ၾကိဳးစားရတဲ့ျဖစ္စဥ္ကို ေရာက္သြားတယ္။ သုံးေခါက္ေျမာက္ ထည့္လိုက္တဲ့ ပတ္စ္ဝါဒ္က မွန္သြားတဲ့အတြက္ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာပဲ စာေတြကို ဖတ္ခြင့္ရသြားပါတယ္။ သီရိေဂ်ေမာင္ေမာင္တစ္ခြက္နဲ႕ ပြတ္ခြၽန္းတစ္လိပ္ ျပင္ထားလိုက္ျပီး စဖတ္ေတာ့ တကယ္တမ္းမွာ ေခါင္းက မူးလာေတာ့ သုံးေလးပုဒ္ပဲ ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။ အဲသလိုနဲ႕ပဲ ျပဳတင္းေပါက္နားမွာ ေလသြား ႐ႉလိုက္၊ စကရင္ေပၚက စာသားေတြကို ျပန္လာဖတ္လိုက္နဲ႕ေပါ့။ (ေတာ္ေတာ္ေလးကို အဆင္ မေျပဘူး)။ လက္ထဲမွာ စာရြက္ေတြကို ကိုင္တြယ္ပြတ္သပ္ျပီး ဖတ္ရတဲ့ အရသာကို ျပန္တမ္းတလာမိတယ္။ လူ႕အလို နတ္မလိုက္ႏိုင္ဆိုတာ ဒါပဲ ျဖစ္မွာပါပဲ။

     စာဖတ္ရတာ အဆင္မေျပလို႕ ရုပ္ရွင္ၾကည့္လွ်င္ ေကာင္းမလား ဆိုျပန္ေတာ့လည္း စိတ္က မၾကည့္ခ်င္ျပန္ဘူး။ (ဟုတ္တယ္၊ ေန႕ခင္းဘက္ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရတာကို ကြၽန္ေတာ္ သိပ္မၾကိဳက္လွဘူး)။ မေန႕ညကေတာ့ (အိပ္မက္လိုလို ဘာလိုလိုနဲ႕) ေဖၾကီးနဲ႕ မာ့မီရဲ့ ဘဝဇာတ္ေၾကာင္းကို ဗီဒီယိုကားေလး တစ္ကားအျဖစ္ ႐ိုက္ျဖစ္တယ္လို႕ စိတ္ထဲမွာ ဝိုးတိုးဝါးဝါးနဲ႕ ထင္ေနတယ္။ အိပ္မက္အေနနဲ႕ မက္ခဲ့မိတာလား၊ ဒီလို လုပ္မယ္လို႕ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ကူးခဲ့မိတာလားကို ကြၽန္ေတာ္ အခု ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ မေသခ်ာဘူး။ ေမေမရဲ့ ေမြးေန႕အေၾကာင္းရယ္၊ မအိတို႕ သားအမိေတြ ရန္ကုန္ အလည္ ျပန္မယ့္ အေၾကာင္းေတြကို သြားျပီး စဥ္းစားလိုက္မိလို႕နဲ႕ တူပါတယ္။

     ကြၽန္ေတာ္ ဒီမွာ ဘာေတြ လုပ္ေနပါလိမ့္။

     ဘဝက ေခါက္႐ိုးခ်ိဳးလွလွေလးေတြနဲ႕  စနစ္တက် လုပ္လိုက္ျပီးေတာ့မွ သြားခ်င္ရာ သြားလို႕ ေလထဲ ပစ္တင္လိုက္တဲ့ စကၠဴေလယာဥ္ပ်ံေလးလိုပဲ ဝဲခ်င္ရာ ဝဲခဲ့မိတယ္လို႕ ထင္မိတယ္။ စနစ္တက်နဲ႕ ေခါက္႐ိုးေလးေတြကို လုပ္ေနခ်ိန္မွာေရာ၊ ေလထဲ ပစ္တင္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေရာ လွပေနခဲ့တဲ့  စကၠဴေလယာဥ္ပ်ံေလးဟာ ဝဲခ်င္ရာေနရာေတြကို ဝဲခဲ့ျပီး၊ တခါတေလေတာ့လည္း ေလေၾကာင္းသင့္သလို ဝဲခဲ့ျပီး  အဆုံးသတ္ေတာ့ ေအာက္ကို ျပန္ထိုးက်လာေနျပီ။ ဒီ  စကၠဴေလယာဥ္ပ်ံေလးဟာ တကယ္ေတာ့ (ကြၽန္ေတာ့္) ျပကၤဒိန္ေတြ၊ သကၠရာဇ္ေတြ နဲ႕ တည္ေဆာက္ခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။ ေလထဲမွာ ဝဲေနခဲ့တုန္းက ကမ႓ာၾကီးကို အေပၚစီးက ျမင္ခဲ့ရတယ္လို႕လည္း ထင္မိခဲ့ေသးတယ္။

      အဆုံးသတ္မွာ ဘယ္ေနရာကို ဘယ္လို ထိုးဆင္းသြားမလဲ ဆိုတာကေတာ့ ပိတ္ကားျပင္ေပၚမွာ ဆက္လက္ၾကည့္႐ႉပါ ခင္ဗ်ား ေပါ့။

ခ်မ္းညီခ်ိဳ
၁၈ - ၁၁ - ၂၀၁၂



Saturday 17 November 2012

မလိုခ်င္ျငင္းပယ္ခဲ့ ဒီေမတၱာတရားတို႕ရယ္ ... အို ... ရင္ထဲျပန္ျပီး သိမ္းဆည္းသြားပါမယ္

 ႏွုတ္ဆက္ျခင္း


မၾကာခင္ေလးမွာပဲ အေဝးကို သြားေတာ့မယ္ .. ဒီအခ်ိန္ မင္းကိုကြယ္ ငါ ႏွုတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္
မေျပလည္ခဲ့တာလည္း မင္းရင္ထဲရွိလွ်င္ .. ေက်ပါ ကိုယ့္ကို ခြင့္လႊတ္ေတာ့ကြယ္


မလိုခ်င္ျငင္းပယ္ခဲ့ ဒီေမတၱာတရားတို႕ရယ္ .. 

အို .. ရင္ထဲျပန္ျပီး သိမ္းဆည္းသြားပါမယ္

ငါ့ရင္မွာေၾကကြဲ အင္းအေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ရင္လည္း
ေက်ပါ ကိုယ့္ကို အင္း ခြင့္လႊတ္ေတာ့ကြယ္

အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေလးမွာ ဝမ္းနည္း ႏွုတ္ဆက္ခဲ့တယ္
ဒီအခ်ိန္မွာ မင္းရဲ့ အျပဳံးေလး .. ခဏေလာက္ ရခ်င္တယ္
မေျပလည္စရာ အေၾကာင္းေတြရွိလည္း ခဏေလာက္ ေမ့ပစ္ခဲ့
ဟိုအရင္အတိုင္းပဲ ..ဘာမွ မေျပာင္းလဲ
မင္းရဲ့အနားက အျမဲတမ္း မိတ္ေဆြကြယ္

ငါတို႕ ေဝးေလတဲ့ ဘဝတာ လမ္းမရယ္ .. တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ ျပန္ျပီး သတိရလိုက္ပါကြယ္
ေပ်ာ္စရာေတြၾကဳံခဲ့ အင္း အတိတ္ကအေၾကာင္းေတြနဲ႕ .. ေက်ပါ ကိုယ့္ကို အင္း ခြင့္လႊတ္ေတာ့ကြယ္

ဒီအခ်ိန္မွာ မင္းရဲ့ အျပဳံးေလး .. ခဏေလာက္ ရခ်င္တယ္
မေျပလည္စရာ အေၾကာင္းေတြရွိလည္း ခဏေလာက္ ေမ့ပစ္ခဲ့
ဟိုအရင္အတိုင္းပဲ ..ဘာမွ မေျပာင္းလဲ
မင္းရဲ့အနားက အျမဲတမ္း မိတ္ေဆြကြယ္

မၾကာခင္ေလးမွာပဲ အေဝးကို သြားေတာ့မယ္ .. ဒီအခ်ိန္ မင္းကိုကြယ္ ငါ ႏွုတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္
မေျပလည္ခဲ့တာလည္း မင္းရင္ထဲရွိလွ်င္ .. ေက်ပါ ကိုယ့္ကို ခြင့္လႊတ္ေတာ့ကြယ္

 ေက်ပါ ကိုယ့္ကို ခြင့္လႊတ္ေတာ့ကြယ္





      "က်န္တာေတြ ေလ်ွာက္မေတြးပါနဲ ့ဗ်ာ ဘ၀က တကယ္တိုပါတယ္။ ၿဖစ္သမ်ွေတြ ဆက္သာေရးပါ။ Forget the world ! " လို႕ မေန႕က ကြၽန္ေတာ့္စာမွာ Anonymous အေနနဲ႕ ေပးသြားတဲ့ ကြန္မန္႕တစ္ခုေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္လည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္သတိရလာေတာ့တယ္။ ဟုတ္သားပဲ၊ ဒီလို တစ္ႏွစ္ေလာက္ ေဆးကုျပီးသြားရင္ ကိုယ္လည္း ျပန္ျပီး ေဒါင္ေဒါင္ျမည္သြားမွာပဲ မဟုတ္လား။ အခ်ိဳ႕ဆရာဝန္ေတြေျပာသလို ကုလို႕ မရတဲ့ လူ ၂၀% ထဲ ပါသြားျပီး အသည္းကင္ဆာနဲ႕ေတာ့ ဘဝက ဇာတ္လမ္း ဆုံးမွာ မဟုတ္ဘူးလို႕ ထင္မိတယ္။

      အသည္းကင္ဆာ ျဖစ္ရေအာင္ဗ်ာ အသည္းနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ မေကာင္းမႈရယ္လို႕ တစ္ခုမွ ကိုယ္က လုပ္ဖူးတာမွ မဟုတ္တာ။ ဟုတ္တယ္မွတ္လား။ (ဟုတ္ပါတယ္! .. ဟုတ္ပါတယ္!)။

      အဲသလိုနဲ႕ အစာနဲ႕ တြဲေသာက္ပါလို႕ မွာထားတဲ့ ေဆးငါးလုံးကို ဒီအတိုင္း အစာမရွိပဲ အရည္ျဖစ္တဲ့ ေကာ္ဖီနဲ႕ တြဲေသာက္ပစ္လိုက္တယ္။ အမွန္တကယ္က ဒီေန႕ အိပ္ရာႏိုး ကြန္ျပဳတာဖြင့္ျပီးကတည္းက ကိုေရႊေရးေပးလိုက္တဲ့ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္ရဲ့ " ႏွုတ္ဆက္ျခင္း" ဆိုတဲ့ နားေထာင္ေနမိတာ။ ဒီအေပၚက စာသားေတြက အဲဒီသီခ်င္းရဲ့ စာသားေတြေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဒီစာကို ေရးအျပီး အဲဒီ ဗီဒီယိုနဲ႕ တြဲမယ္ခ်ိတ္မယ္ အလုပ္မွာ တြဲလို႕ မရ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါကို လုပ္ေနတာ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႕ ပြတ္ခြၽန္းတစ္လိပ္ ကုန္ေနျပီ၊ ခုထိ မရေသးဘူး။

      စကားမစပ္ ေနာက္အပတ္မွာေတာ့ ဒီအသည္းေရာင္အတြက္ ကုလို႕ အဆင္ေျပတဲ့ အိမ္ေနရာတစ္ခုကို ေျပာင္းဖို႕ လိုက္ရွာဦးမွပဲလို႕ စဥ္းစားမိတယ္။ ေနမေကာင္းလည္း ဒီလိုပဲ ၾကိတ္မွိတ္ျပီး အျပင္ကို ထြက္ရမွာပဲ။ လက္ရွိအိမ္ေနရာက ေနရတာ သိပ္အဆင္မေျပလွဘူး။ ဒီအေၾကာင္းကို "စိတ္ညစ္ရတာ တစ္ခုခု" မွာ ေရးလိုက္ဖူးတယ္။  အဲလိုဆိုေတာ့ တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္မွျဖစ္မယ္။
 

       ေဟာ! ဒင္း ေဒါင္ တူ ေတာင္ နဲ႕ ကြၽန္ေတာ့္အစ္မ မထက္ ဂုဂယ္လ္ထဲကို ေရာက္ရွိလာေလရဲ့။
       ကြၽန္ေတာ္က ဝမ္းနည္းျခင္းေတြ၊ ခုခ်ိန္ထိ အျပစ္ရွိတယ္လို႕ ခံစားေနမိတဲ့ ၾကဳံဆုံခဲ့ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကံၾကမၼာေတြ၊ ခ်စ္သူကံၾကမၼာေတြ အေၾကာင္း သူ႕ကို ေျပာျပမလို႕ လက္ျပင္ေနတုန္းမွာပဲ ကြၽန္ေတာ့္ထက္ အငယ္ ညီမဝမ္းကြဲတစ္ေယာက္ မနက္ျဖန္ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့မယ္လို႕ သူက တန္းေျပာတယ္။

ခ်မ္းညီခ်ိဳ
၁၇ - ၁၁ - ၂၀၁၂


 

Friday 16 November 2012

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၏ မ်က္ႏွာမ်ားတတ္ပုံႏွင့္ မွတ္တမ္းမွတ္စု

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၏ မ်က္ႏွာမ်ားတတ္ပုံႏွင့္ မွတ္တမ္းမွတ္စု


၁၄ - ၁၁ - ၂၀၁၂ (ၾကာသပေတးေန႕)

      ေဆးထိုးျပီးသြားရင္ အရင္ကလို ခ်က္ခ်င္းေသြးတိတ္မသြားတာက သုံးေခါက္၊ ထိုးျပီး ဆယ္စကၠန့္ျပည့္ေအာင္ ပါးစပ္ကေန တစ္ .. ႏွစ္ .. သုံး .. ေလး ေနတုန္းမွာတင္ ေခါင္းထဲမွာ မိုက္ကနဲ ျဖစ္ျဖစ္သြားတာက ႏွစ္ေခါက္။

      အခု စျပီး လုပ္ေနတဲ့ (ကြၽန္ေတာ့္ရဲ့) ေဆးကုသမႈႏုတ္စ္စာအုပ္ေလးထဲမွာ အဲသလို ခ်ေရးထားလိုက္တယ္။ ထိုးျပီး ေသြးမတိတ္တာက သုံးေခါက္ဆိုေတာ့ ရက္သတၱပတ္သုံးပတ္။ သုံးပတ္ဆိုေတာ့ ေအာင္မယ္! တစ္လနီးပါးေတာင္ ရွိလာပါေပါ့လား။ ဒါမ်ိဳးက ဒီေလာက္ သုံးေလးပတ္ၾကာေအာင္ ေစာင့္မေနသင့္ပဲ ခ်က္ခ်င္းေျပာျပသင့္တဲ့ဟာမ်ိဳးလား၊ ဒါမွမဟုတ္ စကားအျဖစ္ ေျပာျပစရာကို မလိုေအာင္ လုံးဝ အေရးမၾကီးတဲ့ အခ်က္တစ္ခုလား။ (ကြၽန္ေတာ္ မသိဘူး)။ အရင္နဲ႕ မတူလို႕ စာအုပ္ထဲမွာ ခ်မွတ္ထားလိုက္တာပဲ ရွိတယ္။ အပ္မျဖဳတ္ရခင္မွာကို ေခါင္းထဲမွာ မိုက္ကနဲျဖစ္သြားတာကေတာ့ ႏွစ္ေခါက္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ဒါကလည္း အရင္ အေခါက္ေတြက လုံးဝ မျဖစ္ဘူး။ ဒါ ေကာင္းတဲ့အခ်က္လား၊ မေကာင္းတဲ့အခ်က္လား ဆရာဝန္မဟုတ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ မသိဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလိုမ်ိဳး အခ်က္အလက္ေလးေတြကို စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ သီးသန္႕ထားျပီး ခ်ခ်ေရးမွတ္ထားေတာ့မယ္လို႕ အရင္အပတ္ ဘုေသွ်နဲ႕ ဖုန္းေျပာတုန္းက စျပီး  စဥ္းစားျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ အသုံးေတာ့ ဝင္မွာပဲ ေသခ်ာတယ္။ ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ သိလား -

      ေဆးရုံခ်ိန္းရွိလို႕ ေဆးရုံသြားတဲ့ေန႕က်ရင္ " ေမာင္မင္းလူကေလး! ဘယ္လိုလဲ ေနေကာင္းလား .." ကေန စျပီး "ျပီးခဲ့တဲ့ အပတ္အတြင္းမွာ ဘာေတြ ျဖစ္ခဲ့သလဲ .." ဆိုျပီး ဝင္ဒီက ေမးမွာပဲ။ (စကားမစပ္ - ဒီ 'ေမာင္မင္းလူကေလး ..' ဆိုတဲ့ စကားလုံးက ကြၽန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာေတြက သူတို႕ ေပါင္တံရွည္လူျဖဳေတြထက္ လူေကာင္ေသးလို႕ ေရွးတုန္းက စာေရးဆရာၾကီးမ်ားက ဒီလို ေမာင္မင္းလူကေလး လို႕ သုံးခဲ့တာျဖစ္မယ္လို႕ ထင္မိတယ္။ ဒီစကားလုံးကို ေရွးတုန္းက အဂၤလိပ္အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ခံေနရခ်ိန္ ေနာက္ခံ ဇာတ္လမ္းမ်ိဳး စာအုပ္စာေပေတြထဲမွာ ဖတ္ဖူးခဲ့လို႕သာ ေခါင္းထဲမွာ စြဲေနျပီး 'ေမာင္မင္းလူကေလး' လို႕ အခု လိုက္သုံးျပီး ေရးၾကည့္လိုက္တာ၊ တကယ္ေတာ့ ဒီစကားလုံးရဲ့ တကယ့္အဓိပၸာယ္နဲ႕ သမိုင္းကို ကြၽန္ေတာ္ မသိဘူး။ သတ္ပုံက်မ္းထဲမွာ သြားရွာၾကည့္လွ်င္လည္း ေတြ႕ရမယ္လို႕ မထင္ဘူး)။
    
       ဪ! ေနပါဦး၊ ေျပာေနရင္းနဲ႕ အေတြးေတာ္က ဘယ္ကို ေခ်ာ္ေတာေငါ့သြားျပန္တာပါလိမ့္ ..

      ဪ! .. ေဆးရုံခ်ိန္းရွိလို႕ ေဆးရုံသြားတဲ့ေန႕က်ရင္ ဝင္ဒီက ထုံးစံအတိုင္း " ေမာင္မင္းလူကေလး! ဘယ္လိုလဲ ေနေကာင္းလား .." ကေန စျပီး "ျပီးခဲ့တဲ့ အပတ္အတြင္းမွာ ဘာေတြ ျဖစ္ခဲ့သလဲ .." ဆိုျပီး  ေမးမယ္။

      အဲဒီအခါက်ရင္ ကိုယ္က ႏုတ္စ္စာအုပ္ကို ဟန္ပါပါနဲ႕ ဖပ္ကနဲ ဆြဲထုတ္လိုက္ျပီး ".. ဘာေတြျဖစ္ခဲ့သလဲဆိုေတာ့ ဝင္ဒီေရ ..အဟမ္း!" ဆိုျပီး ျဖစ္သမွ်ကို အခ်က္အလက္ေတြနဲ႕ တိတိက်က် ေန႕စြဲနဲ႕ အခ်ိန္ပါမက်န္ အကုန္ ေသေသခ်ာခ်ာ စုံစုံေစ့ေစ့ ေျပာျပလိုက္မယ္။ ဒီလို စာအုပ္နဲ႕ စနစ္တက် ခ်မွတ္ထားတာကိုသာ ဝင္ဒီျမင္လိုက္ရင္ "ဟယ္! ငါ့ ဗမာျပည္က လူမမာေလးက ေတာ္လိုက္တာ၊ အဆင့္ျမင့္လိုက္တာ။ ၾကည့္စမ္းပါဦး၊ ျဖစ္သမွ်ကို တိတိက်က် စနစ္တက် ေရးထားမွတ္ထားတယ္၊ ေတာ္လိုက္တာ၊ ေတာ္လိုက္တာ .." ဆိုျပီး ျဖစ္သြားမွာ က်ိန္းေသတယ္။

      အဓိကအခ်က္ကေတာ့ဗ်ာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာေတြဟာ ေနရာတကာမွာ စည္းစနစ္တက်နဲ႕ အဆင့္အတန္း ျမင့္ျမင့္ ေနတတ္ထိုင္တတ္ေၾကာင္းကို ဒီအဂၤလိပ္မေတြ သိသြားေစခ်င္တာပါပဲ။ (တိုင္းျပည္အေပၚမွာ ထားရွိတဲ့ ေစတနာက အဲလို)။

      ေဝဒနာခံစားေနရတဲ့ ၾကားထဲကကို ေနာင္လာလူသားေတြအတြက္ အခ်က္အလက္ေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ် ေရးသြင္းသြားခဲ့တာကို သူတို႕ ေတာ္ေတာ္ သေဘာက်လိမ့္မယ္။ ဒီအဂၤလိပ္ေတြ၊ စပိန္ေတြ ဒီလို မွတ္တမ္းမွတ္ရာ ေရးသြင္းတာကို ဘယ္ေလာက္ ဂ႐ုစိုက္ၾကသလဲ၊ တန္ဖိုးထားၾကသလဲဆိုတာ ပညာ တတ္/ရွိ သူတိုင္း သိၾကတယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။


၁၅ - ၁၁ - ၂၀၁၂ (ေသာၾကာေန႕)

      မေန႕ညက အဲသေလာက္ပဲ ေရးလိုက္ႏိုင္တယ္။ ထိုးေဆးရဲ့ အရွိန္က ျပလာတယ္လို႕ ထင္တာပါပဲ၊ ကိုယ္အပူခ်ိန္က အရမ္းျမင့္လာျပီး ဖ်ားခ်င္သလိုၾကီး ျဖစ္လာတာနဲ႕ ေစာင္ျခဳံထဲ ဝင္လိုက္ရတဲ့အျဖစ္ကို ေရာက္သြားတယ္။

      အဲသလိုနဲ႕ ဒီေန႕ ေန႕ခင္းဘက္က်မွ အိပ္ရာက ျပန္ႏိုးလာတယ္။ ႏိုးႏိုးခ်င္း (ထုံးစံအတိုင္း) အိမ္သာတက္တယ္၊ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ေသာက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ကိုဝင္းမင္းကို သူေပးထားတဲ့ အကူအညီအတြက္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း လွမ္းေျပာရင္းနဲ႕  ႏွစ္ေယာက္သား အေတာ္ၾကာေအာင္ ဖုန္းေျပာေနမိတယ္။ ဖုန္းက ေျပာေန ေျပာေနရင္းနဲ႕ အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် သူ႕ကို ကြၽန္ေတာ့္ ေရာဂါ ေဝဒနာေတြအေၾကာင္း ညည္းျပေနခဲ့မိတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳး အျခားသူေတြကို ကိုယ့္ေရာဂါအေၾကာင္း ညည္းျပျပီး သူတို႕ပါ ေရာ စိတ္ညစ္သြားေအာင္ လုံးဝ မလုပ္ပါဘူးလို႕ ဒီေလာက္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ စည္းကမ္းခ်ထားခဲ့တဲ့ၾကားကေန သတိလက္လြတ္ ျဖစ္ျပီး ေျပာေနမိတယ္။ အျခားသူေတြ ကိုယ္နဲ႕ ေရာေရာျပီး စိတ္ညစ္ညစ္သြားတာကို မၾကိဳက္ဘူး။ (အဲဒါေၾကာင့္ မ်ားေသာအားျဖင့္ လူရႊင္ေတာ္ပဲ လုပ္တယ္)။ ဒီေန႕က်ေတာ့ ေဆးေတြရဲ့ အရွိန္ေၾကာင့္ပဲလား ဒါမွမဟုတ္ သူနဲ႕ကိုယ္နဲ႕က ရင္ဘတ္ခ်င္းနီးတဲ့ သူေတြမို႕လို႕လားေတာ့ မသိဘူး ေတာ္ေတာ္ေျပာျဖစ္သြားတယ္။

      အခုေနာက္ပိုင္းမွာ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူေတြကို ကိုယ့္ေၾကာင့္ သိပ္ စိတ္မညစ္ရေစဘူးလို႕ ဆုံးျဖတ္ထားျပီးကတည္းက ဒီလိုေနမေကာင္းတာေတြ၊ ဘာေတြကို သိပ္ေျပာျပေလ့ မရွိေတာ့ဘူး။ (ဒါမွားလား မွန္လား ကြၽန္ေတာ္ မသိေသးဘူး။ စဥ္းစားေနတုန္းပဲ၊ ဒီအေၾကာင္းကို ေနာက္က်ရင္ စာတိုေလး တစ္တိုေလာက္ ေရးဖို႕ စိတ္ကူးရွိပါတယ္)။ 


      ဆိုေတာ့ "ေနေကာင္းလား ..." ဆိုရင္ ေကာင္းတယ္ ပဲ၊ "အဆင္ေျပလား ..." ဆိုရင္လည္း ေျပတယ္ ပဲ။ မေျပာမျဖစ္ ေျပာရမယ္၊ မေျဖမျဖစ္ ေျဖရမယ္ ဆိုတာမ်ိဳး ျဖစ္လာလွ်င္ေတာ့ အဲဒီလူေပၚမွာ မူတည္တယ္။ ေျပာစရာ မလိုဘူး၊ ေျဖစရာ မလိုဘူးလို႕ ထင္လွ်င္ သူ႕ကို ေျပာစရာ၊ ေျဖစရာ မလိုေအာင္ ကိုယ္က ေနေနလိုက္တာပါပဲ။  (ဒါမွန္လား၊ မွားလား ကြၽန္ေတာ္ မသိဘူး)။
 

      စိမ္းကားတယ္လို႕ ထင္သြားတဲ့သူေတြ အမ်ားၾကီး ရွိပါလိမ့္မယ္။ ဒီဘဲက အထာကိုင္တယ္ဟ လို႕ ထင္သြားတဲ့သူေတြလည္း အမ်ားၾကီး ရွိပါလိမ့္မယ္။ အဓိက အခ်က္ကေတာ့ အျမင္ကပ္ သြားတာပါပဲ။ (ကြၽန္ေတာ့္ကို) အျမင္ကပ္သြားျပီး အေပါင္းအသင္းဆက္မလုပ္ေတာ့တာ၊ ရွိေနတဲ့ ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္မႈကို ရပ္/ျဖတ္ ေတာက္ လုပ္ပစ္လိုက္ၾကတာပါပဲ။
      
      မ်ားေသာအားျဖင့္ ဒီလိုနဲ႕ပဲ ေဝးေဝးသြားခဲ့ၾကတာ မဟုတ္လား။ ဒီလိုနဲ႕ ေဝးကြာခဲ့ၾကေပမယ့္လည္း ဒီအေပါင္းအသင္းေဟာင္းေတြ၊ ရည္းစားေဟာင္းေတြနဲ႕ ပတ္သက္ယွက္ႏြယ္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြအေၾကာင္း ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိတိုင္း (အနည္းနဲ႕အမ်ား) / (နည္းနည္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္) ကြၽန္ေတာ္တို႕ ေပ်ာ္ခဲ့ဖူးၾကပါတယ္။ ဟုတ္တယ္၊ နည္းနည္းပါးပါးပဲျဖစ္ျဖစ္ ေပ်ာ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။
     
             အမွန္တကယ္ေတာ့ လက္ရွိအခ်ိန္ နဲ႕ ကုန္ဆုံးသြားခဲ့တဲ့အခ်ိန္ ဆိုတာ ေဟာဒီ အခ်ိန္တစ္စကၠန့္ မရွိတရွိေလးက ဟိုဘက္ နဲ႕ ဒီဘက္ကို ေရြ႕သြားတာေလးပဲ။ အဓိကအက်ဆုံးကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ကို လက္ခံလိုက္တဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႕ပဲေပါ့။     ။

ခ်မ္းညီခ်ိဳ
၁၅ - ၁၁ - ၂၀၁၂