ေသမင္းႏွင့္ ယပ္ေတာင္ကေလး တဖ်ပ္ဖ်ပ္

ေသမင္းႏွင့္ ယပ္ေတာင္ကေလး တဖ်ပ္ဖ်ပ္   

ဘာစာမွေရးလို႕ မရျဖစ္ေနတယ္။

ဘယ္ေရးလို႕ ရမတုန္း။ ဒီမွာ လူက ေနေကာင္းေနတာမွ မဟုတ္ေတာ့ စိတ္က ဒီခံစားေနရတဲ့ ေဝဒနာဆီမွာပဲ ရွိတယ္၊ က်န္တာေတြကို အာရုံ မစိုက္ႏိုင္ဘူး။ ဒီ ခံေနရတဲ့ ဒဏ္၊ ဒီေနမေကာင္းတဲ့ ဒဏ္၊ ဒီအသည္းအတြက္ တစ္ပတ္တစ္ခါ ေဆးထိုးျပီးသြားရင္ သုံးရက္ေလာက္ ဒီထိုးေဆးအရွိန္ေၾကာင့္ ဖ်ားျပီး အိပ္ရာထဲက ထမလာႏိုင္တာေတြ၊ ဒါေတြကိုပဲ စိတ္က အျမဲ ေတြးေနမိတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ စိတ္က အျမဲ ေဒါသထြက္ေနတယ္။ ေဒါသထြက္တယ္ဆိုတာ လူၾကားေကာင္းေအာင္ ေျပာမိတာပါ။ တကယ္ေတာ့ စိတ္အားငယ္တာလို႕ ေျပာရင္ ပိုမွန္မွာပါ။ ေတာ္ေတာ္ေလးကို စိတ္ညစ္ရ၊ စိတ္ဓာတ္က်ရတဲ့ ေဝဒနာနဲ႕ သူ႕ရဲ့ ကုထုံးပါပဲ။

     အခ်ိန္ေစာတုန္းမွာ ကုတာ ပိုေကာင္းတယ္၊ အဲလိုမွ မကုရင္ အသည္းကင္ဆာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႕ ေျပာတာဆိုေတာ့ အခ်ိန္ေစာတုန္းမွာ အခုလိုပဲ ၾကိတ္မွိတ္ျပီး ကုရေတာ့တာေပါ့။
     ကုေနရင္းနဲ႕ အခ်ိန္ေလး ၾကာလာေတာ့ ဒီေန႕တိုင္းေသာက္ေနရတဲ့ ေဆးျပားေတြရဲ့ ဒဏ္ရယ္၊ အပတ္စဥ္ထိုးေနရတဲ့ ထိုးေဆးရဲ့ဒဏ္ရယ္ ၊ ဒီဒဏ္ႏွစ္ခုေပါင္းကို တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကီး ဆက္တိုက္ခံေနမယ့္အစား အသည္းကင္ဆာပဲျဖစ္လိုက္ျပီးေတာ့ ျမန္ျမန္ကိစၥ ေခ်ာသြားတာကပဲ ပိုေကာင္းမယ္လို႕ေတာင္ ထင္လာမိပါတယ္။ တစ္ေန႕ကို ေဆးျပားက ဆယ့္ျပားေလာက္ အသာေလးပဲ ပုံမွန္ေသာက္၊ ထိုးေဆးေလးက ေပါင္မွာ တစ္ပတ္တစ္လုံးေလာက္ ခပ္ေအာင့္ေအာင့္ေလး ဆူဆူဆဲဆဲေလးနဲ႕ ထိုး၊ ဒါေတြက သိပ္ၾကာၾကာ လုပ္ရမွာေတာ့ မဟုတ္ေပဘူး။ စုစုေပါင္းမွ (၄၈) ပတ္ ပဲ လုပ္ရမွာဆိုပဲ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ တစ္ႏွစ္လုံးမွာက (၅၂) ပတ္ ရွိတာေလ။ အဲသလိုဆိုေတာ့ အခု ကိုယ္က (၄၈) ပတ္ပဲ ေဆးကုရမွာဆိုေတာ့ တစ္ႏွစ္ေတာင္ မျပည့္ပါဘူး၊ ဟုတ္တယ္မွတ္လား၊ ဒီေလာက္ကေတာ့ ဒီလိုပဲ ဆူရင္း ဆဲရင္း စိတ္ဓာတ္က်ရင္း တစ္ပတ္မွာ ငါးရက္ေလာက္ ဖ်ားေနရင္းနဲ႕ ဒီတစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကာလၾကီးက ျပီးဆုံးသြားမွာပါ။ သတင္းေတြလည္း ၾကားရပါတယ္၊ ဒီထိုးေဆးဒဏ္က ျပင္းလြန္းလို႕ မခံႏိုင္လို႕ တစ္လခြဲ၊ ႏွစ္လေလာက္ ၾကာအျပီးမွာ ဆက္မထိုးေတာ့ပဲ ရပ္ပစ္လိုက္တဲ့ လူေတြကလည္း အမ်ားၾကီးပဲတဲ့။ အင္း! .. စဥ္းစားလို႕ မရဘူး၊ ခံစားလို႕ မရဘူး၊ လက္ခံေပးလို႕ မရဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္လို ပိန္ေညွာင္ေနတဲ့လူေတာင္ ဒီေဆးဒဏ္ကို ခံႏိုင္ေသးတာပဲ သူတို႕က ဘာျဖစ္လို႕ မခံႏိုင္ရတာတုန္း။
     ဒီထိုးေဆးက ျပင္းတယ္ဆိုတာကေတာ့ မွန္ပါတယ္။

ဒီထိုးေဆးကို ပထမဆုံးအၾကိမ္ စထိုးတဲ့ အျဖစ္ကေလးကို မွတ္မိေနေသးတယ္ (မွတ္မိဆို ျပန္ေျပာျပခ်င္လို႕ကို မွတ္မိေနတာပါ)။ ကြၽန္ေတာ္က ထိုးေဆးကို အပတ္တိုင္း ၾကာသပေတးေန႕မွာ ထိုးျဖစ္တာကိုး။ အဲလိုနဲ႕ ၾကာသပေတးေန႕မွာ ေရခဲေသတၱာထဲက အပ္ကို ထုတ္၊ လက္ကို ဆပ္ျပာနဲ႕ ေသေသခ်ာခ်ာ ေဆး၊ ျပီးေတာ့ ထိုးမယ့္ ေပါင္ေနရာကိုလည္း ေရစိုတစ္သွ်ဴးေလး ဘာေလးနဲ႕ သုတ္ျပီး သန္႕ေအာင္ တစ္ခ်က္ လုပ္လိုက္ေသးတယ္။ အဲလို ဟိတ္ၾကီးဟန္ၾကီးနဲ႕ ျပင္လိုက္ဆင္လိုက္ေပမယ့္ တကယ္ ထိုးကာနီးက်ေတာ့ မထိုးရဲဘူး၊ ဒီအတိုင္းၾကီး ဘာမွန္းမသိပဲ ထိုင္ေနတာ ငါးမိနစ္ေလာက္ ၾကာသြားတယ္။ စိတ္ထဲမွာ လန္႕တန္႕တန္႕ၾကီး ျဖစ္ေနတယ္။ ဂုဏ္ေတာ္ကိုးပါးေလး ဘာေလး ရြတ္လိုက္ရရင္ စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းပါးပါးမ်ား ရဲရဲတင္းတင္း ရွိသြားမလား မသိဘူးလို႕ေတာင္ တစ္ခ်က္ စဥ္းစားလိုက္ပါေသးတယ္။
ျပီးမွ 'ဟာ .. ငါ ဒီေလာက္ ျဖစ္ေနစရာ မလိုပါဘူး။ ေဆးထိုးတာပဲ၊ ေသအာင္ ဓားနဲ႕ ထိုးတာမွ မဟုတ္တာ၊ ထိုးကြာ .. ၾကာတယ္' ဆိုျပီး ေျဖာက္ကနဲ ေဆးထိုးအပ္က ခလုပ္ကို ဖိခ်လိုက္တာ "အား႐ိုး႐ိုး ....." "ေအာင္ျမတ္ငီး ..." နာလိုက္တဲ့ အပ္ (အပ္စုတ္ အပ္ပဲ့ လဒအပ္ ငါလေခြးအပ္)၊ ေပါင္ဆိုတာ ေတာင့္ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္လို႕ေတာင္ ခံစားလိုက္ရတယ္ (ငါ့ႏွယ္ လခ်ီးထဲမွပဲ!) [အဲသလိုကို ဆဲခဲ့မိပါတယ္။ ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူၾကပါရန္။] တကယ္ ျဖစ္ပ်က္ခံစားခဲ့ရတာကို ျပန္ခ်ေရးျပရတာဆိုေတာ့ အဲ့တုန္းက ျဖစ္သြားခဲ့သလို၊ တကယ္ကို သတိလက္လြတ္ ဆဲထဲ့လိုက္မိခဲ့သလို အခုလို ေရးျပလိုက္ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါမွပဲ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လို အီစလံေဝ သြားခဲ့ရတယ္ဆိုတာ ဖတ္ရတဲ့သူရဲ့ စိတ္ထဲမွာလည္း ေပၚမွာေလ၊ ဟုတ္တယ္ဟုတ္။
ဒီ ဆဲျခင္းဆိုျခင္းအေၾကာင္း ေျပာေနရင္းနဲ႕ တကယ္ ေျပာလိုတဲ့ အခ်က္ကို ေမ့ေတာ့မလို ျဖစ္ေနျပီ။ ေျပာလိုတာက ေဆးဒဏ္က ျပင္းတယ္၊ ျပင္းတယ္လို႕ ညည္းေနၾကတာကို ေျပာလိုတာပါ။ ကြၽန္ေတာ့္တုန္းကေတာ့ ထိုးေဆးကို ၾကာသပေတးညေနမွာ ခုနကလို ထိုးလိုက္တယ္၊ တစ္နာရီေလာက္ၾကာေတာ့ ဆရာဝန္ေတြက ၾကိဳျပီး သတိေပး ေျပာျပထားတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ Flu like sympton ေတြလို ကိုယ္ေတြ ပူတက္လာတယ္ (အျပင္းဖ်ားသလိုမ်ိဳးၾကီး)၊အဲဒါနဲ႕ " အင္း! .. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေစာင္ေလး ျခဳံျပီး ခဏလွဲေနလိုက္တာကေတာ့ ေကာင္းလိမ့္မယ္ ထင္တယ္" ဆိုျပီး ေစာင္ေလးျခဳံျပီး တစ္ခ်က္ ေအးေဆးေလး ဝင္ေကြးေနလိုက္မိတယ္။
     မနက္ ျပန္ႏိုးလာေတာ့ ေဆးထိုးျပီးကာစလို ကိုယ္ေတြ အရမ္း ပူခ်စ္ေနတာမ်ိဳး မရွိေတာ့ဘူး။ နဖူးကို ေသေသခ်ာခ်ာ စမ္းၾကည့္တယ္၊ ဟုတ္တယ္ ၊ ကိုယ္က အရမ္း ပူ မေနေတာ့ဘူး၊ (ဟာ! ေတာ္ေသးတာေပါ့ ) လို႕ စိတ္ထဲကေတာင္ ေတြးလိုက္မိပါေသးတယ္။ သတိထားမိတာ တစ္ခုကေတာ့ ဗိုက္နည္းနည္း ဆာသလို ရွိတာပဲ။ ဆရာဝန္ေတြက ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာလိုက္တာ ဒီထိုးေဆးေတြေရာ၊ ေသာက္ေဆးေတြေရာ အကုန္လုံးက အစားအေသာက္ ပ်က္တယ္ ေပါ့ေနာ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘာမွ စားခ်င္စိတ္ မရွိေအာင္ကို ျဖစ္ေစလိမ့္မယ္တဲ့၊ ေသေသခ်ာခ်ာ မွာလိုက္တာ။ အဲဒါကို ထူးထူးဆန္းဆန္း ကြၽန္ေတာ့္က်မွ ဗိုက္ဆာတာေတာင္ လာျဖစ္ရတယ္လို႕။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီအေၾကာင္းကို ေဆးရုံ ျပန္သြားရတဲ့ ေန႕က်ရင္ ေျပာျပရမယ္လို႕ ႏုတ္စ္စာရြက္ေလးမွာ ခ်ေရးထားလိုက္ျပီး ကြန္ျပဳတာနားမွာ ကပ္ထားလိုက္တယ္။
      ျပီးေတာ့ ေကာ္ဖီေလး တစ္ခြက္ေဖ်ာ္ျပီး ကြန္ျပဳတာကေန အီးေမးလ္ေလး ဘာေလးဖတ္၊ သတင္းေလး ဘာေလး နားေထာင္ လုပ္ဦးမွပဲဆိုျပီး ကြန္ျပဳတာ ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ဒီေန႕က စေနေန႕ ျဖစ္ေနလို႕၊ ဒီေန႕ ကန္မယ့္ ကြၽန္ေတာ္တို႕ အဂၤလန္က ေဘာလုံးပြဲေတြ အေၾကာင္းနဲ႕ အသင္းေတြရဲ့ သတင္းေတြကို ျပေနတယ္။
     အဲဒီမွာ လူက ငုတ္တုတ္ၾကီး ထိုင္ေနရင္းကေန လိပ္ျပာလြင့္ထြက္သြားသလို၊ ႏွစ္သုံးဆယ္ေလာက္ မေတြ႕ျဖစ္ပဲ ကြဲေနတဲ့ ငယ္ရည္းစားက ကိုကိုေရ ဆိုျပီး ကိုယ့္ကို အားရဝမ္းသာ ေျပးဖက္တာကိုပဲ အရွင္လတ္လတ္ ခံလိုက္ရသလို သုံးစကၠန္႔ေလာက္ အသက္ ဘယ္လို႐ႉရသလဲဆိုတာကို ေမ့သြားတယ္။
"ဘုရား! ဘုရား! ..." "ငါ့ကို သရဲ ေျခာက္ေနတာေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး .." ဆိုျပီး ကြၽန္ေတာ့္ မိုဘိုင္းလ္ဖုန္းကို လိုက္ရွာျပီး ဒီေန႕ ဘာေန႕လဲကို ေသခ်ာေအာင္ ထပ္ ၾကည့္တယ္ (စေနေန႕!) [ဟိုက္!!]။ "ဘုရားေရ .. တပည့္ေတာ္ကို မေနာက္ပါနဲ႕ အရွင္ဘုရားရယ္ .." ေျပာရင္း အခန္းေထာင့္ စားပြဲေပၚက ကြန္ျပဳတာရဲ့ ေန႕စြဲျပေနတဲ့ ေနရာေလးကို ေျပးျပီး ႏွိပ္ၾကည့္တယ္ (စေနေန႕ကိုပဲ ျပေနတယ္!!!)။
"အား!! ... ဒီေဆးဒဏ္ မခံႏိုင္လို႕ မကုခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ဆက္ မကုေတာ့ဘူး .." လို႕ ေျပာေနတဲ့ သူေတြကို ကုပါ၊ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး၊ အဲေလာက္လည္း မျပင္းပါဘူးလို႕ ေျပာမလို႕ စဥ္းစားေနပါတယ္ဆိုမွ။ အဲလို ေျပာမယ့္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က်ေတာ့ ၾကာသပေတးေန႕မွာ ေဆးကို ထိုးျပီး ကိုယ္ေတြပူလာျပီး ခဏ ဝင္အိပ္လိုက္တာ စေနေန႕ မနက္က်မွ ျပန္ႏိုးလာတယ္ဆိုေတာ့ ဘာေျပာရမလဲ မသိေတာ့ဘူး။ ၾကားထဲက ေက်ာ္သြားတဲ့ ေသာၾကာတစ္ရက္လုံးမွာ ဘာလုပ္ျဖစ္ခဲ့သလဲဆိုတာကိုလည္း ျပန္စဥ္းစားလို႕ လုံးဝ မရဘူး။ တစ္ေန႕လုံး အိပ္ေပ်ာ္ေနတာပဲ ျဖစ္မယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား။ ဒါပဲ ရွိတာပဲကို။
     ကဲ! အဲလိုဆိုေတာ့ ကိုယ့္လူေရ / ဆရာ / ဆရာမ/ ဦးဦး ေဒၚေဒၚ ကိုကို မမ ညီမေလး တူမေလးတို႕ေရ ဒီေရာဂါျဖစ္ျပီဆိုရင္ေတာ့ ေသာက္စရာရွိတာ ေသာက္၊ ထိုးစရာရွိတာ ထိုးသာ ထိုးဗ်ာ။ ဘာမွ စိတ္ပူမေနနဲ႕။ ေဆးက ျပင္းလြန္းလို႕ တစ္ရက္ေလာက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာပဲ ဘာျဖစ္တုန္း၊ အိပ္ေပ်ာ္ပေစေပါ့။ အိပ္မေပ်ာ္ပဲ ႏိုးေနရင္သာ အကုသိုလ္ ျဖစ္ရင္ ျဖစ္ေနဦးမွာ၊ ဟုတ္တယ္မွတ္လား၊  
     လူ႕ရဲ့စိတ္ဟာ သတိမထားဘူးဆိုရင္ ကုသိုလ္စိတ္ထက္ အကုသိုလ္စိတ္က ပိုျပီး အျဖစ္မ်ားတယ္လို႕ ဆိုတယ္ မဟုတ္လားဗ် ..။
ခ်မ္းညီခ်ိဳ
10th November 2012
အဲ့မွာ အဲ့ေအာက္က ဓာတ္ပုံက Hepatitis C Geno Type 3 ျဖစ္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္လို လူ၊ ေသြးထဲမွာ ဗိုင္းရပ္စ္က 1.4 millions ေတာင္ ရွိေနျပီျဖစ္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္လို လူအတြက္ တစ္ပတ္တစ္ခါ မပ်က္မကြက္ ထိုးေနရတဲ့ ေဆးေပါ့။(ဟယ္! ခ်စ္စရာေလး ထိုးၾကည့္ခ်င္လိုက္တာလို႕ေတာ့ မလုပ္နဲ႕၊ ကြၽန္ေတာ့္လို ၾကာသပေတးမွာ ထိုးလိုက္တာ စေနေန႕ မနက္က်မွ ျပန္ႏိုးလာတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳး ေရာက္သြားမယ္။ ဟင္း! .. ဟင္း! .. ဒါ စမ္းေကာင္းတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး၊ မလုပ္နဲ႕။ ။)

ခ်မ္းညီခ်ိဳ
10th November 2012