စိတ္ညစ္ရတာ တစ္ခုခု
ဒီအသည္းေရာင္ေရာဂါအတြက္ အပတ္စဥ္ ေဆးရုံသြားရတာ၊ အပတ္စဥ္ ဒီလက္ေမာင္းကေန ေသြးေတြ ထုတ္ထုတ္ေပးေနရတာ၊ အပတ္စဥ္ ေဆးထိုးရတာ၊ ေဆးခန္းကိုလည္း အပတ္စဥ္ ႏွစ္ၾကိမ္တိုင္တိုင္ သြားေနရတာ၊ ျပီးေတာ့ ဒီလို တစ္ဒါဇင္ေက်ာ္တဲ့ ေဆးလုံးေတြကို ေန႕စဥ္ေန႕တိုင္း ဗိုက္ထဲေရာက္ေအာင္ ျမိဳျမိဳခ်ေနရတာေတြကို ကြၽန္ေတာ္ လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳး တစ္ႏွစ္ေလာက္ ကုသရမယ္ဆိုတာကိုလည္း ၾကိဳသိျပီးသား ျဖစ္တဲ့အတြက္ စျပီး မကုခင္ကတည္းက စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာအရ လုပ္ထားရမယ့္ ျပင္ဆင္မႈေတြကိုလည္း လုပ္ထားျပီးသားပါ။ ထိုးေဆးက အားျပင္းတဲ့အတြက္ ဆူမိုနပန္းသမားလို လူဝၾကီးေတာင္ ထိုးျပီးရင္ (၄၈)နာရီေလာက္ အသာေလး ဖ်ားေနမယ္ဆိုတာေတြ ၾကိဳသိျပီး၊ ၾကိဳဖတ္ထားျပီးသားပါ။
ဒီေလာက္ ျပင္းထန္ဆိုးရြားေပမယ့္ ဘာျဖစ္လို႕ အခ်ိန္မဆိုင္းပဲ အခုလို ခပ္ျမန္ျမန္ၾကီး ကုရသလဲဆိုေတာ့ ျမန္ျမန္ မကုပဲ အခ်ိန္ဆြဲလိုက္ရင္ အခန္႕မသင့္တဲ့အခါ အသည္းကင္ဆာ ျဖစ္သြားတတ္လို႕ပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္လည္း လန္႕သြားျပီး တက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းေတြ၊ သင္တန္းေတြ နဲ႕ အလုပ္ေတြ အကုန္လုံးကို ရပ္ပစ္လိုက္ျပီး ဒီအသည္းေရာင္ကို အရင္ ေပ်ာက္ေအာင္ ကုဖို႕ပဲ အဓိကထား လုပ္မိပါေတာ့တယ္။ (အျခားသူေတြလည္း ကြၽန္ေတာ့္လိုပဲ လုပ္ျဖစ္ၾကလိမ့္မယ္လို႕ ထင္ပါတယ္)။ ကြၽန္ေတာ့္အထင္ ေျပာရရင္ေတာ့ ေဆးေတြက ဘယ္ေလာက္ပဲ ျပင္းျပင္း၊ ေဆးေတြေၾကာင့္ စိတ္ဓာတ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲက်က်၊ ေဆးေတြေၾကာင့္ အစားအေသာက္ လုံးဝနီးပါး မစားေတာ့တဲ့အထိပဲ ျဖစ္လာျဖစ္လာ ေနာက္ဆုံးမွာ အသည္းကင္ဆာ မျဖစ္ဖို႕အတြက္ ဆိုျပီးေတာ့ ဒီကုသမႈကို ခံယူၾကတာပဲျဖစ္တယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။
ေဆးေတြက တကယ္လည္း ျပင္းပါတယ္။ အပတ္စဥ္ ထိုးေဆးရဲ့ ျပင္းထန္ပုံအေၾကာင္းကို "ေသမင္းႏွင့္ ယပ္ေတာင္ေလး တဖ်ပ္ဖ်ပ္" မွာ ကြၽန္ေတာ္ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။
ဒီစာမွာ အဓိက ေရးခ်င္၊ ေျပာခ်င္တာက ထိုးေဆးေတြအေၾကာင္း ေသာက္ေဆးေတြအေၾကာင္း မဟုတ္ဘူး။ ဒီေဆးေတြနဲ႕ လုံးဝ မပတ္သက္ဘူးလား ဆိုျပန္ေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး၊ ပတ္သက္မႈကေတာ့ ရွိေတာ့ ရွိေနျပန္ေသးတယ္။
"ဪ ... လူေတြ လူေတြ .."
ေလာကၾကီးရဲ့ အစိတ္အပိုင္းအခ်ိဳ႕က လူေတြနဲ႕ ဖြဲ႕စည္းတည္ေဆာက္ထားတာ ဆိုျပန္ေတာ့လည္း ဒီလူေတြ မရွိလို႕ကလည္း မျဖစ္။ ရွိျပန္ေတာ့လည္း အကုသိုလ္က မ်ား/ပြါး ရျပန္တယ္။
(အခုလို ေနမေကာင္းလို႕ ေဆးကုေနတဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာက်ေတာ့ ၾကဳံရဆုံရတဲ့ အကုသိုလ္က အရင္က အကုသိုလ္ေတြထက္ သုံးဆေလာက္ ပိုျပီး ျပင္းထန္တယ္လို႕ ထင္မိတယ္)။
ျဖစ္ေနပုံက ဒီလို -
ေဆးရုံက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ေန႕တိုင္းေသာက္ရမယ့္ ေဆးေတြ၊ အပတ္တိုင္း ထိုးရမယ့္ ေဆးေတြကို သုံးေလးပတ္စာ ၾကိဳတင္ျပီး ေပးထားေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီ ေဆးေတြ အကုန္လုံးကလည္း ေရခဲေသတၱာထဲမွာ သိမ္းကို သိမ္းထားရမယ့္ ေဆးေတြခ်ည္းပဲ။ အဲဒီမွာ ျပႆနာက စေတာ့တာပဲ။
အမွန္တကယ္ေတာ့ ဒါက ကြၽန္ေတာ့္ ျပႆနာပါ။ ကြၽန္ေတာ္သာ ပိုက္ဆံရွိရင္ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ေလးတစ္လုံးေလာက္ ဝယ္ျပီး ေနႏိုင္ရင္ ဒီျပႆနာက ျဖစ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
အခုေတာ့ အဲသလို ကိုယ္ပိုင္အိမ္ဝယ္ျပီး မေနႏိုင္တဲ့ လူတန္းစားျဖစ္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ အျခားသူေတြနဲ႕အတူ အိမ္ငွါးျပီး ေနရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ ငွါးေနတဲ့ အိမ္ရဲ့ အေပၚထပ္မွာ ကြၽန္ေတာ္အပါအဝင္ စုစုေပါင္းေလးေယာက္ ေနပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ အားလုံးအတြက္ ေရခဲေသတၱာကတစ္လုံးပဲ ရွိပါတယ္။ အဲလိုဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ေဆးရုံက ေပးထားတဲ့ ေဆးေတြကို ဒီေရခဲေသတၱာထဲမွာပဲ ထားရပါေတာ့တယ္။ က်န္တဲ့သူေတြ အကုန္လုံးက ဒါကို အရမ္း မုန္းပါတယ္။ ("ဒါကို အရမ္း မုန္းတယ္ .." ဆိုတာ သူတို႕ ေျပာတာကို တိုက္႐ိုက္ ဘာသာျပန္ေရးလိုက္တာပါ)။ တကယ္ကို အဲလိုကို ေျပာတာပါ။ ေျပာတာမွ "F .." စကားလုံးေတြ အမ်ားၾကီးနဲ႕ကို အားရပါးရ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေျပာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္သြားပါတယ္။
ေရခဲေသတၱာ အေသးေလးတစ္လုံးေလာက္ ဝယ္ျပီး ကိုယ့္အခန္းထဲကိုယ္ ထည့္ထားဖို႕က်ျပန္ေတာ့လည္း အိမ္ရွင္က ခြင့္မျပဳျပန္ဘူး။ (အမွန္တကယ္ေတာ့ ခြင့္ျပဳရင္ေတာင္ အခန္းထဲမွာ ထားစရာ ေနရာက ရွိတာ မဟုတ္ပါဘူး)။ အိမ္ရွင္ကလည္း သိတဲ့အတိုင္း မီတာတက္မွာတို႕ ဘာတို႕ စိုးလို႕နဲ႕ တူပါတယ္၊ သိတယ္မွတ္လား၊ တစ္ေယာက္ကို စျပီး ခြင့္ျပဳလိုက္ရင္ အကုန္လုံးက ဒီလို လိုက္ျပီး လုပ္ၾကျပီေဟ့ဆိုရင္ သူ႕အတြက္ မီတာခနဲ႕ ေဒဝါလီခံသြားရမယ္ေလ။ အဲဒါေၾကာင့္နဲ႕ တူပါတယ္၊ ဒီကိစၥကို ခြင့္မျပဳဘူး။
အဲဒီအတြက္ေၾကာင့္ ဒီေရခဲေသတၱာထဲမွာ ေဆးရုံကေဆးေတြထားတဲ့ ကိစၥနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ေန႕စဥ္ ေန႕တိုင္း ဒီအျခား အိမ္ငွါးသုံးေယာက္ဆီက ေစာ္ကားတဲ့ စကားလုံးေတြ၊ ရန္စတဲ့ စကားလုံးေတြ၊ ေထ့လုံး ေငါ့လုံးေတြ အျမဲ ၾကားေနရပါတယ္။ ရန္ျဖစ္ ကိြဳင္ေတြတက္ျပီး အိမ္ေျပာင္းသြားလည္း ေကာင္းတာပဲဆိုတဲ့ အထာမ်ိဳးေပါ့။
တစ္ခါတစ္ေလ မီးဖိုထဲကေန စကားသံေတြ ၾကားေနရတယ္ ...
"ဟာ! .. ဒီမွာ ေဆးရုံက ေဆးေတြ ရွိေနတုန္းပါပဲလား၊ ဒီလူ မေသေသးဘူးလား၊ ဟုတ္လား ၊ ဝါး ဟား ဟား .." ဆိုတာမ်ိဳးေတြေပါ့။
ၾကာလာေလ လူက လက္က ယားလာေလ ျဖစ္လာေနတယ္။ ဒီအသည္းေရာင္အတြက္ ထိုးေဆးေတြ ေသာက္ေဆးေတြေၾကာင့္ လူရဲ့ စိတ္က အရင္ကထက္ ပိုျပီး ရွုပ္ရွုပ္ေထြးေထြး ရွိေနခ်ိန္ဆိုေတာ့ ဒီလို ေဒါသထြက္စရာေတြ ၾကားလာရရင္ မီးဖိုထဲက ဓားနဲ႕ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႕ လည္ပင္းကို ပက္ကနဲ တစ္ခ်က္ေလာက္ ရမ္းလိုက္ရင္ ေသြးေတြ ဖြားကနဲ ျဖာက်လာမွာပဲဆိုျပီး စိတ္ကူးေတြ ယဥ္လာမိတယ္။ လူေကာ လက္ေကာ တဆတ္ဆတ္ ျဖစ္လာတယ္။
စိတ္ကို ထိန္းပါတယ္။
သူတို႕ဘက္က ၾကည့္ျပန္ရင္လည္း ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ေနတာပဲ မဟုတ္လား။ သူတို႕ အစားအေသာက္ ထားတဲ့ ေနရာ၊ ေန႕စဥ္ ေန႕တိုင္း အစားအေသာက္ ထားတဲ့ ေနရာနဲ႕ အတူတူမွာ ဒီေဆးရုံက ထိုးေဆးေတြ၊ ေသာက္ေဆးေတြ လာျပီး ထားေနတယ္ဆိုတာ ေတာ္ရုံတန္ရုံ အသိစိတ္ဓာတ္၊ အသိညာဏ္နဲ႕က လက္ခံဖို႕ လြယ္တာ မဟုတ္ဘူး။
အခုေတာ့ သူတို႕မ်က္လုံးေတြကို ဖတ္ၾကည့္ရတာ ဒီေကာင္ ဘယ္လိုလဲ၊ ဆက္ေနဦးမွာလား၊ ေျပာင္းေတာ့မွာလား၊ ဒီေဆးရုံက ေဆးေတြက ဒီအစားအေသာက္ထားတဲ့ ေရခဲေသတၱာထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ဒီလိုပဲ ဆက္ရွိေနဦးမွာလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြကို မ်က္လုံးေတြထဲမွာ ေတြ႕ရတယ္။
မနက္တိုင္း မနက္တိုင္း သူတို႕ ေျပာေနတာေတြေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ ေဒါသထြက္ေနတယ္ဆိုတာကိုလည္း ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လုံးေတြကေန သူတို႕ ျမင္ေနရမွာပဲ က်ိန္းေသတယ္။
ဒီစိတ္ဒုကၡဟာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ့ အသည္းေရာင္အတြက္ ကုေနတာကို ေတာ္ေတာ္ေလး အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ေစတယ္။
ဒီအသည္းေရာင္ေၾကာင့္ စိတ္က်ေရာဂါ နဲ႕ အစားအေသာက္ပ်က္ေရာဂါ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ဒီေနတဲ့ အိမ္ကိစၥကပါ စိတ္ကို ဒုကၥ ေပးေနတယ္ ဆိုေတာ့ ထိုးေနတဲ့ ေဆးေတြက အလုပ္လုပ္သင့္သေလာက္ မလုပ္မွာကို ေဆးရုံက ဆရာဝန္ၾကီးက စိုးရိမ္ရွာတယ္။
အခုေတာ့ ဘာမွ ဆက္ျပီး မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့ဘူး ...
ဒီကိစၥကို ရင္ထဲကေန ေပါ့သြားေအာင္ အခုလို ေရးခ်ပစ္လိုက္တာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ေတာ့ နည္းနည္း သက္သာသြားသလို ရွိသလိုပဲ။
ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္မလဲ။ ေရွ႕မွာ ဘာေတြ လုပ္ျဖစ္မလဲ (ကြၽန္ေတာ္ မသိဘူး)။
သိတာ တစ္ခုပဲ ရွိတယ္ -
(၁၄) ရက္ေန႕ ဗုဒၶဟူးေန႕ ေဆးရုံ သြားရမယ္။ အပတ္တိုင္း သြားရတာဆိုေတာ့ ဘယ္လို ေခၚမလဲ?
ေဆးရုံခ်ိန္းေပါ့ ... ။ ။
ခ်မ္းညီခ်ိဳ
၁၂-၁၁-၂၀၁၂
And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt. /Sylvia Plath
ReplyDelete