ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၏ မ်က္ႏွာမ်ားတတ္ပုံႏွင့္ မွတ္တမ္းမွတ္စု

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၏ မ်က္ႏွာမ်ားတတ္ပုံႏွင့္ မွတ္တမ္းမွတ္စု

၁၄ - ၁၁ - ၂၀၁၂ (ၾကာသပေတးေန႕)

      ေဆးထိုးျပီးသြားရင္ အရင္ကလို ခ်က္ခ်င္းေသြးတိတ္မသြားတာက သုံးေခါက္၊ ထိုးျပီး ဆယ္စကၠန့္ျပည့္ေအာင္ ပါးစပ္ကေန တစ္ .. ႏွစ္ .. သုံး .. ေလး ေနတုန္းမွာတင္ ေခါင္းထဲမွာ မိုက္ကနဲ ျဖစ္ျဖစ္သြားတာက ႏွစ္ေခါက္။

      အခု စျပီး လုပ္ေနတဲ့ (ကြၽန္ေတာ့္ရဲ့) ေဆးကုသမႈႏုတ္စ္စာအုပ္ေလးထဲမွာ အဲသလို ခ်ေရးထားလိုက္တယ္။ ထိုးျပီး ေသြးမတိတ္တာက သုံးေခါက္ဆိုေတာ့ ရက္သတၱပတ္သုံးပတ္။ သုံးပတ္ဆိုေတာ့ ေအာင္မယ္! တစ္လနီးပါးေတာင္ ရွိလာပါေပါ့လား။ ဒါမ်ိဳးက ဒီေလာက္ သုံးေလးပတ္ၾကာေအာင္ ေစာင့္မေနသင့္ပဲ ခ်က္ခ်င္းေျပာျပသင့္တဲ့ဟာမ်ိဳးလား၊ ဒါမွမဟုတ္ စကားအျဖစ္ ေျပာျပစရာကို မလိုေအာင္ လုံးဝ အေရးမၾကီးတဲ့ အခ်က္တစ္ခုလား။ (ကြၽန္ေတာ္ မသိဘူး)။ အရင္နဲ႕ မတူလို႕ စာအုပ္ထဲမွာ ခ်မွတ္ထားလိုက္တာပဲ ရွိတယ္။ အပ္မျဖဳတ္ရခင္မွာကို ေခါင္းထဲမွာ မိုက္ကနဲျဖစ္သြားတာကေတာ့ ႏွစ္ေခါက္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ဒါကလည္း အရင္ အေခါက္ေတြက လုံးဝ မျဖစ္ဘူး။ ဒါ ေကာင္းတဲ့အခ်က္လား၊ မေကာင္းတဲ့အခ်က္လား ဆရာဝန္မဟုတ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ မသိဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလိုမ်ိဳး အခ်က္အလက္ေလးေတြကို စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ သီးသန္႕ထားျပီး ခ်ခ်ေရးမွတ္ထားေတာ့မယ္လို႕ အရင္အပတ္ ဘုေသွ်နဲ႕ ဖုန္းေျပာတုန္းက စျပီး  စဥ္းစားျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ အသုံးေတာ့ ဝင္မွာပဲ ေသခ်ာတယ္။ ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ သိလား -

      ေဆးရုံခ်ိန္းရွိလို႕ ေဆးရုံသြားတဲ့ေန႕က်ရင္ " ေမာင္မင္းလူကေလး! ဘယ္လိုလဲ ေနေကာင္းလား .." ကေန စျပီး "ျပီးခဲ့တဲ့ အပတ္အတြင္းမွာ ဘာေတြ ျဖစ္ခဲ့သလဲ .." ဆိုျပီး ဝင္ဒီက ေမးမွာပဲ။ (စကားမစပ္ - ဒီ 'ေမာင္မင္းလူကေလး ..' ဆိုတဲ့ စကားလုံးက ကြၽန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာေတြက သူတို႕ ေပါင္တံရွည္လူျဖဳေတြထက္ လူေကာင္ေသးလို႕ ေရွးတုန္းက စာေရးဆရာၾကီးမ်ားက ဒီလို ေမာင္မင္းလူကေလး လို႕ သုံးခဲ့တာျဖစ္မယ္လို႕ ထင္မိတယ္။ ဒီစကားလုံးကို ေရွးတုန္းက အဂၤလိပ္အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ခံေနရခ်ိန္ ေနာက္ခံ ဇာတ္လမ္းမ်ိဳး စာအုပ္စာေပေတြထဲမွာ ဖတ္ဖူးခဲ့လို႕သာ ေခါင္းထဲမွာ စြဲေနျပီး 'ေမာင္မင္းလူကေလး' လို႕ အခု လိုက္သုံးျပီး ေရးၾကည့္လိုက္တာ၊ တကယ္ေတာ့ ဒီစကားလုံးရဲ့ တကယ့္အဓိပၸာယ္နဲ႕ သမိုင္းကို ကြၽန္ေတာ္ မသိဘူး။ သတ္ပုံက်မ္းထဲမွာ သြားရွာၾကည့္လွ်င္လည္း ေတြ႕ရမယ္လို႕ မထင္ဘူး)။
    
       ဪ! ေနပါဦး၊ ေျပာေနရင္းနဲ႕ အေတြးေတာ္က ဘယ္ကို ေခ်ာ္ေတာေငါ့သြားျပန္တာပါလိမ့္ ..

      ဪ! .. ေဆးရုံခ်ိန္းရွိလို႕ ေဆးရုံသြားတဲ့ေန႕က်ရင္ ဝင္ဒီက ထုံးစံအတိုင္း " ေမာင္မင္းလူကေလး! ဘယ္လိုလဲ ေနေကာင္းလား .." ကေန စျပီး "ျပီးခဲ့တဲ့ အပတ္အတြင္းမွာ ဘာေတြ ျဖစ္ခဲ့သလဲ .." ဆိုျပီး  ေမးမယ္။

      အဲဒီအခါက်ရင္ ကိုယ္က ႏုတ္စ္စာအုပ္ကို ဟန္ပါပါနဲ႕ ဖပ္ကနဲ ဆြဲထုတ္လိုက္ျပီး ".. ဘာေတြျဖစ္ခဲ့သလဲဆိုေတာ့ ဝင္ဒီေရ ..အဟမ္း!" ဆိုျပီး ျဖစ္သမွ်ကို အခ်က္အလက္ေတြနဲ႕ တိတိက်က် ေန႕စြဲနဲ႕ အခ်ိန္ပါမက်န္ အကုန္ ေသေသခ်ာခ်ာ စုံစုံေစ့ေစ့ ေျပာျပလိုက္မယ္။ ဒီလို စာအုပ္နဲ႕ စနစ္တက် ခ်မွတ္ထားတာကိုသာ ဝင္ဒီျမင္လိုက္ရင္ "ဟယ္! ငါ့ ဗမာျပည္က လူမမာေလးက ေတာ္လိုက္တာ၊ အဆင့္ျမင့္လိုက္တာ။ ၾကည့္စမ္းပါဦး၊ ျဖစ္သမွ်ကို တိတိက်က် စနစ္တက် ေရးထားမွတ္ထားတယ္၊ ေတာ္လိုက္တာ၊ ေတာ္လိုက္တာ .." ဆိုျပီး ျဖစ္သြားမွာ က်ိန္းေသတယ္။

      အဓိကအခ်က္ကေတာ့ဗ်ာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာေတြဟာ ေနရာတကာမွာ စည္းစနစ္တက်နဲ႕ အဆင့္အတန္း ျမင့္ျမင့္ ေနတတ္ထိုင္တတ္ေၾကာင္းကို ဒီအဂၤလိပ္မေတြ သိသြားေစခ်င္တာပါပဲ။ (တိုင္းျပည္အေပၚမွာ ထားရွိတဲ့ ေစတနာက အဲလို)။

      ေဝဒနာခံစားေနရတဲ့ ၾကားထဲကကို ေနာင္လာလူသားေတြအတြက္ အခ်က္အလက္ေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ် ေရးသြင္းသြားခဲ့တာကို သူတို႕ ေတာ္ေတာ္ သေဘာက်လိမ့္မယ္။ ဒီအဂၤလိပ္ေတြ၊ စပိန္ေတြ ဒီလို မွတ္တမ္းမွတ္ရာ ေရးသြင္းတာကို ဘယ္ေလာက္ ဂ႐ုစိုက္ၾကသလဲ၊ တန္ဖိုးထားၾကသလဲဆိုတာ ပညာ တတ္/ရွိ သူတိုင္း သိၾကတယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။


၁၅ - ၁၁ - ၂၀၁၂ (ေသာၾကာေန႕)

      မေန႕ညက အဲသေလာက္ပဲ ေရးလိုက္ႏိုင္တယ္။ ထိုးေဆးရဲ့ အရွိန္က ျပလာတယ္လို႕ ထင္တာပါပဲ၊ ကိုယ္အပူခ်ိန္က အရမ္းျမင့္လာျပီး ဖ်ားခ်င္သလိုၾကီး ျဖစ္လာတာနဲ႕ ေစာင္ျခဳံထဲ ဝင္လိုက္ရတဲ့အျဖစ္ကို ေရာက္သြားတယ္။

      အဲသလိုနဲ႕ ဒီေန႕ ေန႕ခင္းဘက္က်မွ အိပ္ရာက ျပန္ႏိုးလာတယ္။ ႏိုးႏိုးခ်င္း (ထုံးစံအတိုင္း) အိမ္သာတက္တယ္၊ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ေသာက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ကိုဝင္းမင္းကို သူေပးထားတဲ့ အကူအညီအတြက္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း လွမ္းေျပာရင္းနဲ႕  ႏွစ္ေယာက္သား အေတာ္ၾကာေအာင္ ဖုန္းေျပာေနမိတယ္။ ဖုန္းက ေျပာေန ေျပာေနရင္းနဲ႕ အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် သူ႕ကို ကြၽန္ေတာ့္ ေရာဂါ ေဝဒနာေတြအေၾကာင္း ညည္းျပေနခဲ့မိတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳး အျခားသူေတြကို ကိုယ့္ေရာဂါအေၾကာင္း ညည္းျပျပီး သူတို႕ပါ ေရာ စိတ္ညစ္သြားေအာင္ လုံးဝ မလုပ္ပါဘူးလို႕ ဒီေလာက္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ စည္းကမ္းခ်ထားခဲ့တဲ့ၾကားကေန သတိလက္လြတ္ ျဖစ္ျပီး ေျပာေနမိတယ္။ အျခားသူေတြ ကိုယ္နဲ႕ ေရာေရာျပီး စိတ္ညစ္ညစ္သြားတာကို မၾကိဳက္ဘူး။ (အဲဒါေၾကာင့္ မ်ားေသာအားျဖင့္ လူရႊင္ေတာ္ပဲ လုပ္တယ္)။ ဒီေန႕က်ေတာ့ ေဆးေတြရဲ့ အရွိန္ေၾကာင့္ပဲလား ဒါမွမဟုတ္ သူနဲ႕ကိုယ္နဲ႕က ရင္ဘတ္ခ်င္းနီးတဲ့ သူေတြမို႕လို႕လားေတာ့ မသိဘူး ေတာ္ေတာ္ေျပာျဖစ္သြားတယ္။

      အခုေနာက္ပိုင္းမွာ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူေတြကို ကိုယ့္ေၾကာင့္ သိပ္ စိတ္မညစ္ရေစဘူးလို႕ ဆုံးျဖတ္ထားျပီးကတည္းက ဒီလိုေနမေကာင္းတာေတြ၊ ဘာေတြကို သိပ္ေျပာျပေလ့ မရွိေတာ့ဘူး။ (ဒါမွားလား မွန္လား ကြၽန္ေတာ္ မသိေသးဘူး။ စဥ္းစားေနတုန္းပဲ၊ ဒီအေၾကာင္းကို ေနာက္က်ရင္ စာတိုေလး တစ္တိုေလာက္ ေရးဖို႕ စိတ္ကူးရွိပါတယ္)။ 

      ဆိုေတာ့ "ေနေကာင္းလား ..." ဆိုရင္ ေကာင္းတယ္ ပဲ၊ "အဆင္ေျပလား ..." ဆိုရင္လည္း ေျပတယ္ ပဲ။ မေျပာမျဖစ္ ေျပာရမယ္၊ မေျဖမျဖစ္ ေျဖရမယ္ ဆိုတာမ်ိဳး ျဖစ္လာလွ်င္ေတာ့ အဲဒီလူေပၚမွာ မူတည္တယ္။ ေျပာစရာ မလိုဘူး၊ ေျဖစရာ မလိုဘူးလို႕ ထင္လွ်င္ သူ႕ကို ေျပာစရာ၊ ေျဖစရာ မလိုေအာင္ ကိုယ္က ေနေနလိုက္တာပါပဲ။  (ဒါမွန္လား၊ မွားလား ကြၽန္ေတာ္ မသိဘူး)။
 
      စိမ္းကားတယ္လို႕ ထင္သြားတဲ့သူေတြ အမ်ားၾကီး ရွိပါလိမ့္မယ္။ ဒီဘဲက အထာကိုင္တယ္ဟ လို႕ ထင္သြားတဲ့သူေတြလည္း အမ်ားၾကီး ရွိပါလိမ့္မယ္။ အဓိက အခ်က္ကေတာ့ အျမင္ကပ္ သြားတာပါပဲ။ (ကြၽန္ေတာ့္ကို) အျမင္ကပ္သြားျပီး အေပါင္းအသင္းဆက္မလုပ္ေတာ့တာ၊ ရွိေနတဲ့ ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္မႈကို ရပ္/ျဖတ္ ေတာက္ လုပ္ပစ္လိုက္ၾကတာပါပဲ။
      
      မ်ားေသာအားျဖင့္ ဒီလိုနဲ႕ပဲ ေဝးေဝးသြားခဲ့ၾကတာ မဟုတ္လား။ ဒီလိုနဲ႕ ေဝးကြာခဲ့ၾကေပမယ့္လည္း ဒီအေပါင္းအသင္းေဟာင္းေတြ၊ ရည္းစားေဟာင္းေတြနဲ႕ ပတ္သက္ယွက္ႏြယ္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြအေၾကာင္း ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိတိုင္း (အနည္းနဲ႕အမ်ား) / (နည္းနည္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္) ကြၽန္ေတာ္တို႕ ေပ်ာ္ခဲ့ဖူးၾကပါတယ္။ ဟုတ္တယ္၊ နည္းနည္းပါးပါးပဲျဖစ္ျဖစ္ ေပ်ာ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။
     
             အမွန္တကယ္ေတာ့ လက္ရွိအခ်ိန္ နဲ႕ ကုန္ဆုံးသြားခဲ့တဲ့အခ်ိန္ ဆိုတာ ေဟာဒီ အခ်ိန္တစ္စကၠန့္ မရွိတရွိေလးက ဟိုဘက္ နဲ႕ ဒီဘက္ကို ေရြ႕သြားတာေလးပဲ။ အဓိကအက်ဆုံးကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ကို လက္ခံလိုက္တဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႕ပဲေပါ့။     ။

ခ်မ္းညီခ်ိဳ
၁၅ - ၁၁ - ၂၀၁၂