သနပ္ခါးေရက်ဲက်ဲ (သုေမာင္)

သူတို႕အသိုင္းအဝိုင္း သင္းတို႕ပတ္ဝန္းက်င္ကျဖင့္ ကဲကိုကဲသည္။ အိုးကမပူ စေလာင္းကပူသည္။ ေကာက္ညွင္းကမေစး၊ ဆန္ၾကမ္းက ေစးေနသည္။ ကာယကံရွင္ ငေမာင္ႏွင့္ မိဆက္တို႕ကျဖင့္ ဘယ္အေျခအေန ရွိေနသည္မသိေသး၊ သူတို႕သတင္းက ဟိုးေလးေက်ာ္ေနျပီ။

"ဟဲ့၊ ငေမာင္ကေလးနဲ႕ ဆက္ဆက္တို႕က သည္လိုသာဆို ဟန္က်ပါ့ေတာ္ ..."

အမွန္မွာ ဤသည္ပင္လွ်င္ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ သူတို႕အသိုင္းအဝိုင္း၏ စ႐ိုက္ကေလးျဖစ္သည္။ ေရွ႕ေနေရွ႕ရပ္ၾကီးေတြ စုမိလွ်င္ တရားစကားတို႕ကို ဆိုၾကလိမ့္မည္သို႕၊ ေစ်းေရာင္းသမမ်ားဆုံၾကလွ်င္ ပါးစပ္သတင္းကေလးမ်ား ဆိုတတ္ေျပာတတ္ၾကသည္။ သူတို႕ရင္ထဲရွိသည္တို႕ကို သည္အတိုင္း သိုသိပ္မထားတတ္ၾက။ ဖြင့္ဟလိုက္ခ်င္ၾကသည္။ ငေမာင္ႏွင့္ မိဆက္တို႕ သတင္းသည္လည္း သူတို႕ကေလးေတြ၏ ရင္ထဲမွ ပီတိကို လိႈင္းထသြားေစသည္ ထင္ရ၏။ သင့္၏ မသင့္၏မဟူ၊ ေတာ္၏ မေတာ္၏မခ်င့္၊ သည္လိုတဲ့ေအ့ဟု ေျပာလိုက္ရမွ သူတို႕ေက်နပ္တတ္ၾက၏။ သည္ေတာ့ အီၾကာေကြးသည္ ကိုဘေက်ာ္ၾကီးမွအစ၊ ေရခဲျခစ္သည္ ေဒၚစိန္တို႕အထိ သိေနၾကသည္မွာ ဆန္းလွသည္ေတာ့ မဟုတ္။

ငေမာင္သည္ အေၾကာ္သည္ ေဒၚညက္၏ သားျဖစ္သည္။ သူ႕အလုပ္က မနက္ေစာေစာ အေၾကာ္ေတာင္း တဖက္စာၾကီးရြက္ျပီး ရပ္ကြက္အတြင္းရွိ မုန္႕ဟင္းခါးဆိုင္မွန္သမွ်သြား၍ အေၾကာ္ပို႕ရေသာ အလုပ္ျဖစ္သည္။ သူတို႕အေၾကာ္တဲႏွင့္ အနီးဆုံးဆို၍ မိဆက္တို႕ မုန္႕ဟင္းခါးဆိုင္ရွိသည္။ သည္ေတာ့ မနက္ေလးနာရီခြဲေလာက္ မိဆက္ဆိုင္ျပင္ေနခ်ိန္မွာပင္ ငေမာင္ ေရာက္ႏွင့္ေနတတ္သည္။ စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႕သည္။ မိဆက္ကို ေလွာင္သည္။ ျပီးေတာ့ ... ရယ္သည္။ ငေမာင္ကလည္း ရယ္သည္။ မိဆက္ကလည္း ရယ္သည္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ျပိဳင္တူလည္း ရယ္ၾကသည္။ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္၍လည္း ရယ္ၾကသည္။

သည့္ျပင္ဆိုင္ေတြ ပို႕ျပီးေလာက္ျပီဆိုလွ်င္၊ ငေမာင္ မိဆက္တို႕ဆိုင္ ျပန္ေရာက္သည္။ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္သည္။ မုန္႕ဟင္းခါး အခမဲ့ စားသည္။ သို႕ေပမယ့္ မိဆက္ဆိုင္က ေရာင္းေကာင္းတတ္သည္မို႕ တစ္ခါတစ္ရံ ငတ္သည္။ သည္အခါ ငေမာင္ ေရေႏြးၾကမ္းသာ ေသာက္ရသည္။ ေမာလွပမ္းလွသည္မို႕ ေရေႏြးၾကမ္းပူပူသည္ ငေမာင့္အဖို႕ ေက်ာက္က်စမ္းေရႏွယ္ ...။

ဘယ္သို႕ဆိုဆို စေလာင္းပူျပီဆိုမွ အိုးလည္းပူရေတာ့သည္။ ဆန္ၾကမ္းကပင္ ေစးေနျပီ။ အဘယ္ေကာက္ညွင္းသည္ ႏွမ္းမနဲမျဖစ္ ခံႏိုင္မည္နည္း။ သစ္ငုတ္ပင္လွ်င္ ခလုပ္တိုက္ပါမ်ားေတာ့ နဲ႕ေသးသည္။ တုတ္ႏွင့္လႊဲ၍ လႊဲ၍ ႐ိုက္ျပီဆိုမွ မျပဳတ္ခံႏိုင္ပါေတာ့မည္လား။

အစတြင္ေတာ့ မိဆက္ရင္၌ ဘာလိုလိုရယ္မသိ၊ ခံစားရသည္။ ေရခဲျခစ္သည္ ေဒၚစိန္ကေနာက္၊ တိုရွည္သည္ မတူးမကစ၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ဦးျပားကေလွာင္ႏွင့္ၾကာေတာ့ မိဆက္မခံႏိုင္ျဖစ္ရသည္။ မိမိကိုယ္မိမိလည္း ခုမွသိေတာ့သည္။ အရင္က မေတြးတတ္ခဲ့သည့္အျဖစ္ကို ခုေတာ့ ေရးေရးျမင္ျပီ။ ညအိပ္ရာဝင္တိုင္း မနက္ျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္ခဲ့ရသည္ကိုလည္း ခုေတာ့ သိသလိုလိုရွိျပီ။

"ငေမာင္ရယ္ ... နင္လာရင္ ငါဘာရယ္ေၾကာင့္ ေပ်ာ္ရပါလိမ့္ဟယ္ ..."

x x x x x

သည့္ေနာက္ပိုင္းတြင္ ငေမာင္သည္ မိဆက္ ဆိုင္မခင္းတတ္ေသးသည့္ အခ်ိန္မွာပင္ ေရာက္လာတတ္သည္။ အေၾကာ္ေတာင္းခ်၊ အေၾကာ္ေရတြက္၊ ျပီးလွ်င္ ခ်က္ခ်င္းထြက္သြားတတ္သည္။ မိဆက္ကလည္း သည္အခါမ်ိဳးတြင္ ေခါင္းသာ တြင္တြင္ငံု႕ေနတတ္သည္။ ဘာမွလည္းမေျပာ၊ ဘာမွလည္းမေမး၊ ယခင္ကႏွယ္ အေၾကာ္ညွက္သည္၊ ပုသည္၊ အက်ိဳးေတြမ်ားသည္ဟုလည္း အထြန္႕မတက္၊ ငေမာင္ကလည္း မစ၊ ရယ္လည္း မရယ္ေတာ့။ မိဆက္လည္းမရယ္မိ၊ ငေမာင္လည္း မရယ္မိ၊ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္၍လည္း မရယ္မိေတာ့။

ငေမာင္ထြက္သြားမွ မသိမသာ ငေမာင့္ကို မိဆက္က ခိုးၾကည့္တတ္သည္။ ငေမာင္ကလည္း ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္မွ အေၾကာ္ေတာင္းႏွင့္ကြယ္၍ ခိုးၾကည့္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ခိုးၾကည့္ရင္းက ဆုံမိၾကလွ်င္၊ တဖက္သို႕ လွည့္ပစ္လိုက္ၾကသည္။ ျပီးေတာ့ ခိုး၍ပင္ ရယ္ၾကသည္။

"သိပ္ဆိုးတဲ့ ငေမာင္ပဲဟယ္ ..."

ထူးျခားသည္ေတာ့ တစ္ခုရွိတယ္။ ယခင္ ... ငေမာင္ အေၾကာ္ပို႕ျပီးအျပန္ မိဆက္ဆိုင္ေရာက္လွ်င္၊ မုန္႕က်န္ေနေသးလွ်င္ စားရတတ္သည္။ ယခုမူ မုန္႕ကုန္သည္ျဖစ္ေစ၊ က်န္ေသးသည္ျဖစ္ေစ ငေမာင္စားရသည္။ ဖက္ႏွင့္ထုပ္ထားေသာ မုန္႕ဖတ္တစ္ပန္းကန္စာႏွင့္ ဂ်ိဳင့္ကေလးျဖင့္ ေႏႊးထားေသာ ဟင္းရည္တစ္ခြက္စာကို ငေမာင္ျပန္ေရာက္လာတိုင္း မိဆက္က ထုတ္၍ေကြၽးသည္။ ျပီးေတာ့ တစ္ခါတစ္ရံ ျပဳံးၾကသည္။

တစ္ေန႕ ငေမာင္ အေၾကာ္လာအပို႕ "မႏၲေလးပဲေၾကာ္ ပါသလား" ဟု မိဆက္က ေမးမိသည္။ ငေမာင္က မေျဖ၊ ေခါင္းခါျပသည္။ အေၾကာ္ေရတြက္ခ်ေပးခဲ့ျပီး၊ လွည့္ထြက္သြားသည္။ မိဆက္ ေဒါသျဖစ္ရသည္။ အံၾကိတ္သည္။ ငေမာင့္ေက်ာျပင္မဲမဲကို မ်က္ေစာင္းခဲလိုက္သည္။ ေနာက္ေန႕တြင္မူ မိဆက္ေၾကေအးလိုက္ရသည္။ ငေမာင္ယူလာေသာ မႏၲေလးပဲေၾကာ္ ပူပူေႏြးေႏြးႏွစ္ခုေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ အဲသည္ေန႕မွစ၍ ငေမာင္ အေၾကာ္လာပို႕တိုင္း မိဆက္ဖို႕ မႏၲေလးပဲေၾကာ္ ပါလာတတ္ေတာ့သည္။

"နတ္သုဒၶါ ဆယ္ျပန္ကဲေစေတာ့ လဲရက္ႏိုင္ဘူး ငေမာင္ ..."

x x x x x

မယုံဘူးေတာ့လည္းမဟုတ္၊ ယုံရမည္ဆိုေတာ့လည္း မယုံရက္ႏိုင္။ ေစ်းသည္ေတြရဲ့ ပါးစပ္ကို အျခားသူတို႕ ယုံၾကည္ခဲေပမည့္ ေစ်းသည္ခ်င္းကေတာ့ ယုံတတ္ၾကသည္။ သူတို႕ အသိုင္းအဝိုင္းကလည္း မဟုတ္သည္ကို အဟုတ္လုပ္မေျပာတတ္ၾက။ ဟုတ္သည္ ျဖစ္ေစ၊ မဟုတ္သည္ ျဖစ္ေစ၊ ထင္သည္ကို ထင္သည့္အတိုင္း ေျပာတတ္ၾကသည္။ ျပီးမွ လြဲေနရင္လည္း ေျခေထာက္ဖက္၍ ေတာင္းပန္တတ္သည္။ ဟုတ္ေနျပီဆိုရင္ျဖင့္ ေျပာမဆုံးေပါင္ ေတာသုံးေတာင္ျဖစ္ရသည္။

သည္သတင္းကို ငေမာင္ၾကားေနခဲ့ရသည္မွာၾကာျပီ။ ငေမာင္ရြာသို႕ မျပန္ခင္ကပင္ ၾကားေနခဲ့ရသည္။ သို႕ေၾကာင့္လည္း ရြာျပန္ခါနီးက ငေမာင္ အေတာ္ေျခလွမ္းေနးခဲ့သည္။ မိဆက္ကို စိတ္မခ်ႏိုင္။ ဖြင့္၍လည္း မေျပာရက္။ မေျပာရဲ၊ ကက္ကက္လန္ေအာင္ မိဆက္ရန္ေတြ႕လိုက္လွ်င္ ငေမာင္ပို၍ အခံရခက္မည္။ "ေအး ဟုတ္တယ္ ဘာျဖစ္လဲ" ဟုမ်ား မိဆက္က ေျပာလိုက္မွျဖင့္၊ ငေမာင့္အခက္။ အကယ္ဟုတ္သည့္တိုင္ သည္လိုေျပာသည္ကိုျဖင့္ ငေမာင္ မၾကားလို၊ သည္လိုႏွင့္ပင္ 'အေရွ႕ကိုေလွ်ာက္ပါလို႕ အေနာက္ကိုတဲ့ေမွ်ာ္လိုက္ရင္' ျဖင့္ ငေမာင္ ရြာျပန္သြားရသည္။

x x x x x

ရြာကျပန္ေရာက္ေတာ့ ပို၍ဆိုးေနျပီ။ မိဆက္သတင္းကို နားမခံသာ ၾကားရသည္။ "ကြၽန္ေတာ္နဲ႕မိဆက္ကေတာ့ ေသခ်ာေနျပီ အေမေရ႕ ..." ဟု ငေမာင္ ႂကြားခဲ့စဥ္က ထ၍ပင္ ကေတာ့မတတ္ ဝမ္းသာသြားရေသာ ေရခဲျခစ္သည္ ေဒၚစိန္ကိုယ္တိုင္ကပင္ ေျပာလာျပီဆိုေတာ့ ငေမာင္ယုံခ်င္ခ်င္ ျဖစ္လာသည္။ သို႕ေပမယ့္ တဖက္ကလည္း ငေမာင္ လွည့္ေတြးမိသည္။ သင္းတို႕ရပ္ကြက္ဆိုသည္ကလည္း မုန္႕ဟင္းခါးသည္ အလြန္ေပါေသာရပ္ကြက္၊ သည္ေတာ့မိဆက္ချမာ ေစ်းျပိဳင္သူေတြႏွင့္ ျဖစ္သည္။ မိဆက္က ေဆးလိပ္သမလည္း မဟုတ္။ ေရႊေပးမရ အတန္းအစား၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူလည္း မဟုတ္။ မုန္႕ဟင္းခါးသည္။ သည္ေတာ့ ဆက္ဆံေရးက အလိုလိုေႏွာႏြယ္လာသည္။ လူတကာႏွင့္ ရယ္လား ေမာလား စကားေျပာ လမ္းေတြ႕သူတိုင္း ႏွုတ္ဆက္လုပ္ရသည္။ မိဆက္မွားသေလာ။ ငေမာင္ေတာ့ မထင္ခ်င္၊ မထင္ရက္။ မထင္ရက္ေပမည့္ ထင္ရမလို ျဖစ္ေနသည္။ တေလာက သည္ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ မိဆက္ကို "ဗ်ိဳင္းမ" က "မ်က္ႏွာမ်ားတဲ့ေကာင္မ" ဟု စသလိုလို အတည္လိုလို ေျပာမိသျဖင့္ ရန္ျဖစ္ၾကေသးသည္တဲ့။ ခုထိ သူတို႕ မေခၚၾကေသးတဲ့။ အနာေပၚ မီးဖြားက်သည္ဆိုသည္မွာ သည္အတိုင္းပင္ ျဖစ္မည္ဟု ငေမာင္ ထင္ေတာ့သည္။

"နင္ သိပ္ရက္စက္တယ္ ဆက္ဆက္ ..."

x x x x x

သည္ေန႕ပဲ ျပန္ေရာက္သည္။ သည္ေန႕ပဲ သတင္းဆိုးက ရင္ဝေဆာင့္ကန္ခံရသည္သို႕ ရွိေနသည္။ သည္ေတာ့ ညက ငေမာင္ အိပ္မရခဲ့။ ဘယ္လူးလည္း မိဆက္၊ ညာလွဲ႕လည္း မိဆက္ျဖင့္ ငေမာင္ မိုးလင္းခဲ့ရသည္။ ေနမေကာင္း၍ အေၾကာ္မပို႕ႏိုင္ဟု ငေမာင္ အေမ့ထံ ခြင့္ေတာင္း၍ မိဆက္တို႕ဆိုင္သို႕ ထြက္လာခဲ့သည္။ ညက ငေမာင္ ဆုံးျဖတ္ျပီးျပီ။ မိဆက္ကို သည္မနက္ ထိုင္၍ အကဲခတ္မည္။ ျပီးေတာ့ မည္သို႕ပင္ရွိေစ၊ ရင္ဖြင့္ေတာ့မည္။ ငေမာင္ မေအာင့္အီးႏိုင္ေတာ့၊ ၾကာခဲ့ျပီ။ မနက္ေစာေစာ ထ အေၾကာ္ပို႕၊ ျပဳံးျပႏွုတ္ဆက္၊ ပါလာသည့္ မႏၲေလးေၾကာ္ ပူပူေႏြးေႏြးထုတ္၍ မိဆက္ကိုေကြၽး၊ ျပန္လွည့္ထြက္လာ၊ အေၾကာ္ပို႕ျပီးျပန္ဝင္၊ မိဆက္ထည့္ေကြၽးေသာ မုန္႕ဟင္းခါး ပူပူေႏြးေႏြးကိုစား၊ ေရေႏြးဆူဆူၾကီးေသာက္၊ ရင္မွာ ေအးျမသြား၊ ျပီးျပဳံးျပ၊ မိဆက္ကို ျပဳံးျပေတာ့ ရင္ဖို၊ ဘာမွ်မေျပာဘဲ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းၾကီးျဖစ္၊ ဆိုင္ထဲက ျပန္ထြက္၊ ေျခလွမ္းေတြ မွား၊ တစ္ေန႕လုံးေပ်ာ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေလွ်ာက္ႂကြား၊ ညအိပ္ေတာ့ အိပ္မက္ေတြမက္၊ ေခါင္းအုံးကို ဖက္၊ မနက္မိုးလင္းေတာ့ အေၾကာ္ေတာင္းထမ္း၊ မိဆက္တို႕ ဆိုင္လာ၊ မႏၲေလးပဲေၾကာ္ထုတ္ေႂကြး ျပဳံးျပ၊ သည္လိုႏွင့္ပင္ ၾကာခဲ့ျပီ။ ဘာမွ် ထိထိေရာက္ေရာက္ မျဖစ္ခဲ့။ သည့္အတြက္ပင္ မိဆက္ေဖာက္ျပန္သြားသေလာဟု ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ငေမာင္မေက်နပ္၊ အားမရ၊ သည္ေတာ့ သည္မနက္ မိဆက္ အေျခအေနဘယ္သို႕ပင္ရွိေစ၊ ငေမာင္ ဖြင့္ေျပာေတာ့မည္။ မိဆက္ တံု႕ျပန္သည္ မတံု႕ျပန္သည္ထက္၊ ငေမာင္ရင္ဖြင့္ဖို႕သာ ဆႏၵျပင္းေနသည္။ ဆရာဝန္ မရွိ ေဆးမရွိသည္ကို ေဘးခ်ိတ္၊ အနားမွာရွိသည့္လူနာကို ကိုယ့္ေရာဂါအေၾကာင္း ဖြင့္ေျပာလိုက္ရလွ်င္ပင္ ေနသာထိုင္သာ ရွိသြားတတ္သည္ မဟုတ္ပါလား။

x x x x x

မျမင္၍လည္း မဟုတ္ႏိုင္။ ျမင္ေတာ့ ေကာင္းေကာင္းၾကီး ျမင္ႏိုင္သည္။ ငေမာင္ေရာက္ကတည္းက ဟင္းရည္အိုးနားမွာ ထိုင္ေနခဲ့သည္မို႕ ဟင္းရည္စပ္တိုင္း ငေမာင့္ကိုျမင္သာသည္။ သို႕ေပမယ့္ မိဆက္ကလုံးဝမၾကည့္ခဲ့။ သည္ေတာ့ အိမ္ကထြက္လာစဥ္၊ "ေကာင္မေတာ့ ငါ့ကိုစျပီး စကားေျပာခ်င္လာေအာင္ ေနျပလိုက္မယ္" ဟု ခဲလာခဲ့ေသာ ငေမာင္တစ္ေယာက္ မိဆက္ကို အရွုံးေပးေနရသည္။ အိေႁႏၵၾကီးတစ္ခြဲသားႏွင့္ ဆိုင္ထဲဝင္လာသည့္ ငေမာင္ ခုေတာ့ မ်က္ႏွာငယ္ကေလးႏွင့္ ျဖစ္ေနျပီ။ မိဆက္က မၾကည့္ေတာ့ သူက ၾကည့္ရသည္။ မိဆက္ ဟိုဖက္ လွည့္ေနေတာ့ ေနာက္ေက်ာကိုၾကည့္သည္။ သည္ဖက္ လွည့္လာေတာ့ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္သည္။ အကယ္၍မ်ား မိဆက္ျပန္ၾကည့္ပါက အဆင္သင့္ျဖစ္ေနေစရန္ မ်က္ႏွာကို ျပဳံး၍ထားသည္။ ဝမ္းနည္းျပဳံးျဖစ္သည္။

ငေမာင္ အလူးအလိမ့္ခံေနရျပီ။ သူ႕ကို လွည့္၍ပင္ မၾကည့္ေသာ မိဆက္တစ္ေယာက္ ဆိုင္တြင္း ဝင္လာသူတိုင္းကို ရယ္လားေမာလားဆိုသည္။ ခနဲ႕သည္။ ေလွာင္သည္။ သူတို႕က တံု႕ျပန္ေတာ့ မိဆက္ရယ္သည္။ အားရပါးရရယ္သည္။ မ်က္ရည္မ်ားပင္ထြက္ေအာင္ ရယ္သည္။ ေလွာင္သူကို ျပန္၍ ေလွာင္သည္။ ခနဲ႕သူကို ျပန္၍ ခနဲ႕သည္။ ယိသူကို ျပန္၍ ယိသည္။ ျပီးေတာ့ သူသည္ ခရာသည္။ မိဆက္ရယ္ ဒါေတြနင္ဘယ္တုန္းက တတ္တာပါလိမ့္ဟယ္။

ဖင္မလီယာကားျပာေလးတစ္စင္း ဆိုင္ေရွ႕တြင္ ထိုးရပ္သည္။ ေဒၚစိန္တို႕ ေျပာေျပာေနေသာ အေကာင္မွာ သည္အေကာင္ပင္ျဖစ္ရမည္ဟု ငေမာင္ထင္သည္။ သည္အေကာင္ဆိုင္ထဲဝင္လာေတာ့ မိဆက္ကို ျပဳံးျပသည္။ မိဆက္က မ်က္ေစာင္းျပန္ခဲသည္။ "သိပ္ေနာက္က်ပါလား" ဟူသည့္ သေဘာမ်ိဳးျဖစ္သည္။ သည္ေကာင္က တက္ထရြန္အကြက္ႏွင့္ တက္ထရက္ႏွင့္၊ လက္တြင္ဆီကိုနာရီႏွင့္။ ငေမာင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ပင္ ရွက္မိသည္။ လုံခ်ည္ၾကမ္းကို ေခတ္ဆန္ဆန္ ခ်ဳပ္ထားေသာ သူ႕ကိုယ္သူ ဟုတ္လွျပီထင္ေနေသာ ငေမာင္ ေကာင္းေကာင္းခံရျပီ။ ေက်ာက္က်စမ္းႏွင့္ ေျမာင္းပုတ္ႏွယ္သို႕ ကြာေနသည္။

"အသည္းႏွလုံးနဲ႕ တစ္ပန္းကန္" သည္လူက ပါးစပ္အလြန္ရဲသည္။

"အသည္းႏွလုံးက ေပးျပီးျပီပဲ" မိဆက္က ျပန္ေျပာ၍ မုန္႕ဟင္းခါးကို လွမ္းေပးေတာ့ မိဆက္လက္ကိုပါ သိမ္းၾကဳံး၍ ထိုသူက ကိုင္ျပီးမွ ယူသည္။

"ဘယ္သူ႕ကိုလဲေဟ့၊ ငါ့ကိုလား" သြားမ်ားပင္ က်ိဳးေနျပီျဖစ္ေသာ တရုတ္ၾကီးတစ္ေယာက္က လွမ္းေနာက္သည္။

"ရွင္ေတာ့ နံ႐ိုးပဲရမယ္"

ျပီးေတာ့ သူတို႕အသိုက္ ရယ္ၾကသည္။ မိဆက္ကလည္း ရယ္သည္။ ေမာ္ေတာ္ကားႏွင့္ အေကာင္ကလည္း ရယ္သည္။ ငေမာင္ ေဒါသထြက္ေနျပီ၊ ပြက္ပြက္ဆူေနေသာ ဟင္းအိုးၾကီးကို ကန္၍ သြန္ခ်လိုက္ခ်င္ စိတ္မ်ားပင္ ေပါက္လာေတာ့သည္။ ငေမာင္ ငိုခ်င္ေနေပျပီ။

ဆိုင္တြင္လည္း လူရွင္းသြားျပီ။ မုန္႕ဟင္းခါး ကုန္သြားျပီ။ မိဆက္သည္ အိမ္အျပန္ သယ္သြားရမည့္ ပစၥည္းမ်ားကို ေတာင္းထဲထည့္ျပီးေလျပီ။ ငေမာင့္ကိုမူ လွည့္မၾကည့္ေသး။

"မိဆက္" ... ငေမာင္က ျပတ္ေတာင္းေတာင္း ေခၚလိုက္သည္။

မိဆက္ လွည့္မၾကည့္ေသး။ လုပ္လက္စအလုပ္ကိုမူ ရပ္လိုက္သည္။ မိဆက္ အေျခအေန ဘယ္သို႕ပင္ရွိေစ၊ ဘာကိုမွ် ငေမာင္ မေျပာဘဲ ေမတၱာေတာင္းခံရုံသာ ရင္ဖြင့္မည္ဟု ၾကံခဲ့သည့္ ငေမာင္ ခုေတာ့ စိတ္တစ္မ်ိဳး ေျပာင္းသြားေလျပီ ထင္၏။

"နင္ ငါ့ ... ငါ့ကို ဘာလို႕ စကားမေျပာတာလဲ"

"နင့္ ကို ငါဘယ္တုံး ... ဘယ္တုံးကမ်ား စကားၾကာၾကာ ေျပာဖူးလို႕လဲ" မိဆက္ အသံေတြ တုန္ေနသည္။

"ဟိုလူက်ေတာ့ ဘာျပဳလို႕ အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာျပီး ဗာရာဏသီ ဖြဲ႕ေနရသတုန္း" ငေမာင္ ေဒါသၾကီးျပီဆိုလွ်င္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတတ္သည္။

မိဆက္ ဘာမွ ျပန္မေျပာေတာ့၊ ငေမာင့္ဘက္လည္း လွည့္မလာ၊ ေခါင္းသာ တြင္တြင္ငံု႕ေနေတာ့သည္။ ငေမာင္ ပို၍ ေဒါသ ျဖစ္ရေလျပီ။

"နင္ အလကားေကာင္မပဲ၊ မ်က္ႏွာသိပ္မ်ားတယ္ ငါကေတာ့ ႐ိုးလွျပီထင္ခဲ့တာ နင္က ေယာက္မျမင္းစီးထြက္ျပတယ္။ နင့္မွာ အရွက္မရွိဘူးလား၊ နင့္ကို အရင္ကေတာ့ ... ေအးေလ၊ ေတာ္ျပီ ဖြင့္မေျပာတာပဲ ေကာင္းတယ္။ နင့္ဆိုင္လည္း ငါေနာက္မလာေတာ့ဘူး ငါတို႕အေၾကာ္လည္း နင္မယူခ်င္ေတာ့ဘူး မဟုတ္လား၊ နင္မယူေတာ့ဘူးဆိုရင္ ငါမနက္ျဖန္ကစျပီး ပိုမေၾကာ္ေတာ့ဘူး။"

မိဆက္တုတ္တုတ္မွ်ပင္မလႈပ္၊ ေခါင္းကိုသာ တြင္တြင္ၾကီး ငံု႕ထားသည္။ ငေမာင္စိတ္သည္ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ရျပန္ျပီ။ အလြန္ေဒါသၾကီးေနေသာ ငေမာင္သည္ မထုံတက္ေတးျဖစ္ေနေသာ မိဆက္ကို အားမလိုအားမရ ျဖစ္လာသည္။ သည္ေတာ့ ငေမာင္ မိမိကိုယ္မိမိပင္ ဘာလုပ္မိမွန္းမသိေတာ့။ မိဆက္ပခုံးႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္၍၊ သူႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္သို႕ ဆြဲလွည့္လိုက္သည္။
"ဟင္" ငေမာင္ ဤမွ်သာ စကားဆိုႏိုင္ေတာ့သည္။ အံ့ဩျခင္း၊ ဝမ္းနည္းျခင္း၊ တုန္လႈပ္သြားျခင္းတို႕ကို ငေမာင္ တစ္ျပိဳင္တည္း ခံစားလိုက္ရသည္။

မ်က္ဝန္းႏွစ္ခုလုံး မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ ျပည့္သိပ္ေနေသာ မိဆက္၏လက္ထဲတြင္မူ၊ ဖက္ႏွင့္ ထုပ္ထားေသာ မုန္႕ဖတ္တစ္ပန္းကန္စာ၊ ဂ်ိဳင့္ႏွင့္ေႏႊးထားေသာ ဟင္းရည္တစ္ခြက္ စာ ...။

"ေရာ့ ငေမာင္ ... နင့္ဖို႕၊ နင္ဒီေန႕ ျပန္ေရာက္မယ္ၾကားလို႕ ခ်န္ထားတာ ...နင္သြားျပီးစ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္လည္း ငါဒီလိုပဲ ေမ့ေမ့ျပီး ခ်န္ထားေနမိေသးတယ္။ သိလား။" မိဆက္က ႐ိႈက္၍ ႐ိႈက္၍ ဆိုသည္။

ငေမာင္ ရင္ေမာရျပီ။ ခုမွလည္း သတိရသည္။ မိဆက္ဖို႕ မႏၲေလးပဲေၾကာ္ ယူမလာမိခဲ့ ...။

"ငါ ... ငါနင့္ဖို႕ပဲေၾကာ္ပို ... ေမ့လာခဲ့ျပီ ဆက္ဆက္ . . ."
သည္ေတာ့မွ ဆက္ဆက္ ျပဳံးေဖာ္ရသည္။ ႏွုတ္ခမ္းစူျပလိုက္သည္။ ငေမာင္သည္ မိဆက္ပခုံးကို ခုထိ မလႊတ္ေသး။ မိဆက္ကို စိုက္၍ၾကည့္ေနသည္။ မိဆက္ကလည္း မ်က္ရည္အျပည့္ျဖင့္ ျပန္၍ ၾကည့္ေနသည္။ မိဆက္သည္ ပါးစပ္ကိုမဖြင့္ဘဲလွ်က္ ႐ိႈက္သံေရာ၍ ရယ္လိုက္သည္။ ငေမာင္ကလည္း အားရပါးရ ရယ္လိုက္သည္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး မရပ္တန္း ရယ္ေနၾကသည္။

သည္အခ်ိန္ ဆက္ဆက္၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ မိတ္ကပ္ကိုလည္း မေတြ႕ရ၊ ႏွုတ္ခမ္းနီကိုလည္း မေတြ႕ရ၊ ပါးနီလည္း မရွိ၊ မ်က္ခုံးေမႊးလည္း ဆြဲမထား ...။

မိဆက္ပါးျပင္မွာ သနပ္ခါးေရက်ဲကေလးသာလွ်င္ မ်က္ရည္ျဖင့္ေရာ၍ ညစ္ေထးေထး ျဖစ္ေနသည္ကို ျမင္ရေလသည္။

သုေမာင္
ဝတ္မုံ မဂၢဇင္း ၁၉၇၁ မတ္လ
(စတိုင္သစ္ မဂၢဇင္း၊ ဧျပီလ၊ ၂၀၀၄)